گل قرمز مغرور

گل قرمز مغرور

در یک روز بهاری، گل قرمزی در جنگل شکوفا شد. همان طور که گل قرمز به اطراف نگاه میکرد، درخت کاج گفت: چه گل قشنگی، کاش من به جای او بودم. درخت کاج دیگری گفت: غمگین نباش دوست من، ما نمی توانیم همه چیز را با هم داشته باشیم. گل قرمز بلند گفت: به نظر می رسد که من زیباترین گل در جنگل هستم. گل آفتابگردان سرش را بالا اورد وگفت: چرا این حرف را میزنی؟

گل های زیبای دیگری هم در جنگل هستند و تو فقط یکی از انها هستی. گل قرمز در جواب گفت: در جنگل همه به من نگاه میکنند و به کاکتوس که در کنارش بود، نگاهی کرد و گفت: ببین این گیاه زشت، چقدر خار دارد. افتاب گردان گفت: تو هم خار داری. نباید در مورد کاکتوس این حرف را بزنی ولی گل قرمز گفت: چطوری می توانی خارهای کاکتوس را با من مقایسه کنی و سعی کرد خودش را از کاکتوس دور کند ولی نتواست. درخت های کاج گفتند: گل قرمز بسیار مغرور است و با حرف هایش دل کاکتوس را شکست. روز ها گذشت و گل قرمز هر روز حرف های توهین امیزی به کاکتوس میگفت مانند اینکه تو گیاه بی فایده ای هستی و من متاسفم که همسایه تو هستم ولی کاکتوس فقط سکوت میکرد.

فصل بهار به پایان رسید و هوا بسیار گرم شد و مدتی بود که باران نمی بارید و تمام برگ های گل قرمز پژمرده شده بودند. یک روز گل قرمز، پرنده ای را دید که نوکش را داخل گیاه کاکتوس کرد و بعد از مدتی پرواز کرد و رفت. گل قرمز کاملا گیج شده بود و علتش را از درخت های کاج پرسید و انها توضیح دادند که پرندگان از گیاه کاکتوس آب می خورند. گل قرمز با تعجب گفت: ولی پرندگان با این کار، کاکتوس را زخمی میکنند. درخت کاج در جواب گفت: کاکتوس دوست ندارد، پرندگان از تشنگی بمیرند. اگر تو هم به آب نیاز داری از او درخواست کن تا کمکت کند. گل قرمز برای اینکه از کاکتوس آب بخواهد، خجالت میکشید ولی در نهایت از او آب تقاضا کرد و کاکتوس با کمال میل به او آب رساند و گل قرمز با خوردن آب، برگ هایش دوباره شاداب شدند. گل قرمز به خاطر حرف هایی که به کاکتوس زده بود از او غذر خواهی کرد و یاد گرفت که هیچوقت از روی ظاهر کسی را قضاوت نکند.