عشایر استان سیستان و بلوچستان (3)

عشایر استان سیستان و بلوچستان (3)

در بالای سر هر قبیله ای، شخصی به عنوان رییس وجود داشت، مقامی موروثی که از پدر به پسر می رسد و با این تفاوت که سردار و یا روسای قبایل در مورد جانشین و رییس بعدی خود باید نظر می دادند. بعد از مقدمات و آمادگی های انجام شده، با بستن شالی زرد رنگ به سر فرد مورد نظر، ریاست او را به رسمیت می شناختند.

توزیع قدرت: قدرت سردار، از طریق کدخدا به روسای تیره و بعد به روسای شلوار انتقال پیدا می کرد.

ابوالجمعی سردار:

به غیر از کدخدا و رییس تیره که توزیع کننده قدرت سردار بودند، عوامل قدرت دیگری در زیر مجموعه این طوایف وجود داشتند که می توان:
1- میرزا (فرد باسواد و منشی سردار) 2-پیک (نامه رسان مخصوص سردار) 3-میر شکار 4-میر آخور 5- غلام و کنیز 6- نوکران ( محافظان و مجریان سردار) 7-سواران (هر سردار عده ای سوار و تنفگچی داشت که در حکم سپاهیانش بودند.) 8-نوازندگان و رامشگران (غالبا از کولی ها انتخاب می شدند)

منابع درآمد سردار:

1-مالیات: با توجه به شرایط و مقررات و قوانین خاصی از گروه های مختلف جامعه دریافت می کردند. از دامداران برای چراندن گوسفندان در مراتع، مبلغی و همینطور از صد راس گوسفند، مقدار قابل توجهی روغن و لبنیان سهم سردار بود. از صیادان به تعداد هر ده صید، سه عدد ماهی یا پرنده می گرفتند. حتی از محصولات کشاورزی، به نوبه خود به هر سدار سهمی می رسید. یا سردار صاحب آن ملک بود و یا کشاورزی و زمین به نام شخصی دیگر بود و باز سردار سهمی می گرفت. حتی غنائم جنگی به دست آمده طبق قوانین، یک پنجمش به سردار می رسید. سرداران به طریق مختلف از جیب مردم اخاذی می کردند و باج های متعددی می گرفتند. در صورت انجام ندادن و زیر بار نرفتن مقررات و وظایف، مورد مجازات های سختی قرار گرفته و یا ملک و اموال آن ها را به راحتی مصادره می کنند. حتی اگر چیزی برای خوردن و یا خانواده آن ها باقی نمی ماند، ظالمانه تصاحب می کردند.

طایفه های مختلف در سیستان: براهوئی، سارائی، سرابندی، سنجرانی، شهرکی، کلانتری، کیانی، نارونی، اربابی، بزی، صیادی، کرد، کیخواه

براهوئی: براهوئی ها از قرن پنجم در زمان سلطان مسعود قضنوی دارای اهمیت و اعتبار ویژه ای بودند. آن ها به سختی به سمت سند و پنجاب کوچ می کنند. در قرن یازدهم به بلوچستان رفته و افغانها را بیرون می کنند. در زمان نادر شاه، اشرف افغان را هنگام فرار می کشند و مورد توجه نادرشاه قرار می گیرند. آن ها قدرتمند ترین طوایف بلوچی در زمان قاجاریه بودند. اوج به قدرت رسیدن آن ها زمانی بود که با تشکیل طایفه ای بزرگ در زمن نادر شاه، حکومت قسمتی از بلوچستان را دست گرفته بودند