درمان سندروم تونل کارپال توسط جراحی

درمان سندروم تونل کارپال توسط جراحی

سندروم تونل کارپال بیماری است، که در آن عصب میانی در حین عبور از مچ دست تحت فشار قرار گرفته و موجب بروز علائمی میشود.
برای درمان سندروم تونل کارپال، روش قطعی به غیر از جراحی وجود ندارد. در جراحی این بیماری سعی می گردد تا قسمتی از تونل کارپال که بصورت یک حلقه بسته است باز شود؛ تا فشار بر روی عصب میانی کاهش یابد.
تمام درمان های دیگر جنبه مکمل و یا تسکین دهنده دارند و هیچ یک نمی توانند به طور کلی این بیماری را درمان کنند.
درمان دارویی سندروم تونل کارپال
در برخی موارد، پزشک برای تسکین علائم ناشی از این بیماری، داروهایی را تجویز می کند؛ این داروها عبارتند از:
- داروهای کورتیکواستروئید که به دو صورت خوراکی و تزریقی یافت می شوند. این داروها، خاصیت ضد التهابی داشته و با مصرف آنها میزان تورم و التهاب اطراف عصب میانی کاهش یافته و بنابراین علائم این سندروم را کاهش می دهد.
- داروهای تزریقی بی حسی
- مصرف مکمل ویتامین B6 که برای حفظ سلامت اعصاب ضروری است.
جراحی سندروم تونل کارپال
جراحی سندروم تونل کارپال به دو روش جراحی باز و بسته انجام می شود و در حین جراحی، بیمار به صورت کامل بیهوش می شود؛ البته امکان بی حسی موضعی قسمت فوقانی بدن برای بیمارانی که نمی توانند به صورت کامل بیهوش شوند؛ نیز وجود دارد.
جراحی باز سندروم تونل کارپال

در این روش جراحی، پزشک برش کوچکی به طول حداکثر 5 سانتیمتر در ناحیه جلوی مچ دست ایجاد می کند. پس از باز کردن کف دست، جراح رباط موجود در این قسمت را برش داده تا عصب میانی مشخص شود. با این کار فضای بسته تونل کارپال باز می شود و در نتیجه فشار بر روی عصب میانی کاهش می یابد.
در پایان کار، جراح محل برش پوست دست را بخیه می زند و سپس آن را پانسمان می کند. این جراحی نیازی به ماندن در بیمارستان ندارد و بیمار در طی یک روز می تواند بیمارستان را ترک کند.
در طی روزهای آینده، بدن بافتی شبیه به رباط پاره شده دست، تولید می کند و در نتیجه پارگی رباط بسته می شود. اما در شرایط جدید به دلیل افزایش طول رباط، فضای داخلی تونل نیز عریض تر خواهد شد.
جراحی بسته سندروم تونل کارپال

در این روش جراحی، پس از برش مچ دست، وسیله ای به نام آندوسکوپ وارد مچ دست می شود و خود را به تونل کارپال می رساند. سپس جراح از طریق آندوسکوپ تمام قسمت های داخلی دست را به راحتی مشاهده کرده و توسط چاقویی که همراه با آندوسکوپ وارد دست شده است؛ اقدام به باز کردن مسیر تونل کارپال می کند و از آنجایی که جراح در حین عمل به وسیله آندوسکوپ با چند برابر بزرگنمائی داخل دست را مشاهده می کند، آسیبی به عصب میانی یا سایر قسمت های دست وارد نمی شود.

مراقبت های پس از جراحی
پس از جراحی برای این که بهبودی به زودی حاصل شود، معمولا پزشک توصیه هایی را به بیمار می کند. این توصیه ها عبارتند از:
- سعی کنید مچ دست خود را از سطح قلب بالاتر نگه دارید.
- سعی کنید محل جراحی را برای جلوگیری از ورم کمپرس سرد کنید.
- انگشتان خود را به آرامی مشت کرده و باز کنید. این کار را چند بار در روز تکرار کنید.
- حرکت دست از آرنج و شانه می تواند، بر روند بهبودی عصب میانی تاثیرگذار باشد.
- به پانسمان خود دست نزنید. پزشک در اولین ویزیت پس از جراحی آنها را تعویض خواهد نمود.

بخیه های جراحی معمولا 2 هفته بعد خارج می شوند. به بیمار توصیه می شود تا شش هفته مچ دست خود را محکم مشت نکند. برای انجام مراقبت های بیشتر معمولا به بیمار توصیه می شود، پس از جراحی به فیزیوتراپیست مراجعه کند تا ضمن انجام فیزیوتراپی، با ورزش های مناسب در جهت تسریع روند بهبودی آشنا گردد. همچنین برای کاهش حساسیت با ماساژ پوست ناحیه جراحی شده با وسایلی با زبری های مختلف، سعی در برطرف کردن آن می کنند.