تحلیل جایگاه بازیگر در صحنه پرسپکتیو (عمق نمایی) شده

تحلیل جایگاه بازیگر در صحنه پرسپکتیو (عمق نمایی) شده

قراردادن بازیگر در صحنه با پرسپکتیو مصنوعی تا وقتی که از اشتباهات بدیهی اجتناب شود مشکلی ایجاد نمی کند. اگر در يك نما به بیننده نشان دهیم که بازیگر از پیش زمینه تا پس زمینه را طی می کند، او متوجه غیر عادی بودن صحنه خواهد شد، اما همان طور که تحلیل جزئیات خط پرسپکتیو گوشه دیوار، يك بر آمدگی یا کف اطاق، با چشم مشکل است پس تحلیل پرسپکتیو در ارتباط با بازیگر و صحنه نیز به همان اندازه مشکل خواهد بود. البته طراح فیلم می تواند آن را روی کاغذ پیاده کند. اما بیننده به نتیجه بصری آن روی پرده متکی است. بنابر این، کارگردان آزادی عمل فراوانی دارد.

مواقعی وجوددارد که طراح می خواهد بازیگر را در يك صحنه آشکارا و پیچیده از نظر پرسپکتیو قرار دهد. دلیل آن می تواند تشدید تنش در داستان (مانند فیلمهای دلهره آور و ترسناك) یا جلب نظر بیننده آگهی های تلویزیونی باشد. در يك آگهی تجارتی، آلن ویتی با قراردادن ستونها به صورت کج و معوج برای القای احساسی غنایی به يك صحنه رقص، واپیچیدگی عمدی پدید آورد.

«ما می خواستیم واپیچیدگی حاصله از عدسی کاملا باز را در صحنه تقلید کنیم تا بتوانیم رویداد صحنه را با يك عدسی استاندارد فیلمبرداری کنیم. ما فضای بسیار کمی در اختیار داشتیم و مجبور بودیم احساس عمق در صحنه را با عدسی معمولی القا کنیم - نقطه زوال خطوط عمودی در جایی بالای تصویر قرار دارد صحنه ای که می خواستیم این بود که يك زوج معمولی در يك صحنه را پیچیده می رقصیدند. طول صحنه چیزی حدود ۱۸ یا ۲۰ فوت بود. ستونهایی که استفاده کردیم به كمك سیمهای نازك نگهداشته می شد و بقیه صحنه را پرده هایی که روی چهارچوب نصب می شد پر کرده بود.» (ویتی)

اگر چه غالبا برای ساخت فیلمهای تبلیغاتی منابع مالی فراوانی در دسترس است، اما پاره ای اوقات، صرفه جویی در تهیه فیلم طراح را مجبور می کند راه حل زیرکانه ای برای مشکلات طراحی اش بیابد. آلن ویتی به دو موقعیت اشاره می کند که برای اجرای موقعیتهای آگهی تبلیغاتی فضایی محدود در اختیار داشت.

«ما آگهی تبلیغاتی رونسون را در يك مخزن کوچك آب در استودیوهای گلدهاوك ساختیم. یکی از صحنه های کوچک آنجا يك ناحيه گودال مانند به طول ۲۰ فوت داشت. ما مجبور بودیم سطح آب را بالا بیاوریم و این کار با زمانی که برای فیلمبرداری داشتیم غیر عملی بود. از این گذشته، نمی شد هزار گالن آب را توی آن بریزیم و در صورت تصمیم کارگردان مبنی بر تکرار نما، آن را خالی کنیم. فیلمنامه به صحنه ای اشاره می کرد که در آن سطح آب بالا می آمد در حالی که مردی به پله های فلزی بسته شده بود.

به دلیل کمبود فضای کافی و پول مورد نیاز، عمق صحنه را تشدید کردیم. این تنها راهی بود که می توانستیم بالا آمدن آب را کنترل کنیم. از آنجا که در واقع نمی توانستیم سطح آب را بالا بیاوریم بنابراین تنها روش ظاهری پایین بردن صحنه بود. بدین لحاظ صحنه بسیار کوچکی ساخته شد و به قرقره هایی متصل گردید و سپس تا سطح مورد نظر آب پایین برده شد. این کار به راحتی در هر زمانی قابل تنظیم بود. همه چیز در صحنه در پرسپکتیو ساخته شده بود.

"در فصل دیگر، مردی از اتاقش بیرون می آید. او به انتهای راهرو و به طرف يك در می رود: در می زند و وارد اتاقی می شود. روی این نما کار کردم و تصمیم گرفتم که دوربین را در ارتفاع ۲ اینچ بالاتر از پله ها قرار دهم. به يك نيم در احتیاج داشتم (تمامی چیزی که دیده می شد و مرد بعد از عبور از میان در، به داخل راهروی که پرسپکتیو آن کاذب بود وارد می شد. هنوز چند قدمی برنداشته که به يك نمای از زاویه بالا از پاهای او قطع می شد) بدین جهت، در انتهایی راهرو چنان ساخته شد که يك فوت و ۶ اینچ بلندی داشت و پرسپکتیو بقیه راهرو نیز به طرز اغراق آمیزی تشدید شده بود. دیوار سمت چپ و چراغ آنجا ثابت بود در حالی که پله های سمت راست را بریده مقوای نقاشی شده به عرض ۳ تا ۷ اینچ تشکیل می داد. طاق نماها نیز از بریده مقوای نقاشی شده بود . ودر سه فوتی عمق راهرو، به نحو بارزی از مقیاس همه چیز کاسته می شد." (ویتی)

پرسپکتیو و ماکتهای کوچک

اگر طراح فیلم مجبور باشد در فضایی کاملا محدود صحنه ای قانع کننده را خلق کند، می تواند علاوه بر صحنه معمولی با بازیگران از ماکت ها نیز استفاده کند. در آگهی های تبلیغاتی «لذت ترکی» ازيك رشته فضای واقعی استفاده شد، اما ماکتها نقش عمده ای در آن داشتند. آلن ویتی به کمک عکسهایی با اندازه متفاوت، در پشت رویداد صحنه تعدادی فرورفتگی عمیق ایجاد کرد. از آنجا که يك نوع فانتزی شرقی مورد نظر بود این نوع طراحی به گروه اجازه داد تا با پرسپکتیو صحنه کار کنند.

فیلم با نمایش گنبدها و طاقنماها شروع می شود. دوربین از گنبد به طرف نگهبان های مسلح حرکت می کند. گنبدها کاملا کوچک و از تکه های تزئینی دستمال سفره ساخته شده بود. طرح اصلی در پرسپکتیو ایجاد شده بود تا احساسی از حرکت را از گنبد و از طریق دروازه به داخل اتاق ادامه دهد. قطر این بخش از گنبد فقط ۳ فوت بود و دروازه ها نیز پیش زمینه هایی کوچک بودند. عرض آنها به قدری بود که دوربین عبور کند. ما صرفا به دنبال راهی بودیم که بتوانیم به زوجی که کالا را عرضه می کردند برسیم و انجام این کار فقط از طریق جلب توجه بیننده و به کمک شکلهای جالب و مسلما اثاثیه صحنه مناسب امکان پذیر بود.

«این حقیقت که دروازه ها کوچك هستند در رابطه شان با بازیگران آشکار نمی شود چون که در خلال چرخش عمودی دوربین (تیلت)، کسی بر پرده ظاهر نمی شود. وقتی دوربین به در نزدیك می شود، بازیگران در پشت آن قرار دارند، بنابراین می توان در مقابل پرسپکتیو به راحتی فیلمبرداری کرد. بازیگران وقتی ظاهر می شوند که دوربین کاملا به در نزديك شده و آن را به اندازه معمولی نشان می دهد. در حال حرکت به داخل بنا، طرح طاقنماها و زیر گنبدها احساسی از عمق زیاد را القا می کند. در پشت طاقنماها تصاویر مقوایی نگهبان ها در اندازه های مختلف قرار گرفته و با پرسپکتیو پس زمینه تشوير تطبیق می کنند.» (ویتی)