آسیا|Asia، پهناورترین و پرجمعیت ترین قاره کره زمین
ویژگی تصاویر حک شده بر منبت های هند جنوبی
آیین هندو، آیین سمبول هاست. در واقع، این سمبولیسم هندوئیسم است که با روایت های مذهبی مسائل را از عالم محسوس به نامحسوس سوق می دهد. این نمادها در طول زمان با فرهنگ جامعه هند گره خورده است و تفکیک اجزای مذهبی و فرهنگی در آن ممکن نیست. فرهنگ اساطیری هندوئیسم نوشتاری نبوده و شمایل نگاری در آن اهمیت خاصی داشته است. در شمایل نگاری در حیطه منبت کاری مذهبی، سه گروه مشخص از موجودات وجود دارند که در هیئتی کاملا طبیعی و واقع گرایانه ظاهر می شوند.
در آیین هندوئیسم، این موجودات سمبول وجودی مشخص یا مفهومی خاص اند. برای مثال، گل نیلوفر یا لوتوس نمادی از تجلی جهان هستی است و بهترین ویژگی آن در ارتباطش با آب، یعنی ارتقاء از گل به آب می باشد و نماد خلق برهم، بزرگ ترین خدای هندو. عقیده بر آن است که برهما از گل نیلوفری زاده شد و گل نیلوفر از ناف ويشنو (از خدایان دیگر هندو) و درنهایت، گل لوتوس کرسی مقدس برهماست.
اما به غیر از سمبول هایی که در موجودات طبیعی تجلی می یابد، یک دسته بسیار مهم دیگر نیز وجود دارد شامل موجودات افسانه ای که نیمه انسان - نیمه حیوان یا تلفیقی از دو حیوان اند، مانند گانسپاتی، اولین پسر شیوا، که در واقع خدایی است با سر فیل که می تواند موانع را از سر راه زندگی بردارد.
باید یادآوری کرد که خدایان و الهه گان اغلب در هیئت انسانی ظاهر می شوند، اما همیشه به یک شکل نبوده اند. برای مثال ویشنو - از خدایان اصلی و سه گانه هندو - در شمایل نگاری این آیین به شش صورت ظاهر می شود:
1. به صورت مرد گاوچران با نام کریشنا. 2. به شکل لاک پشت با نام کورم. 3.در هیئتی زنانه با نام موهینی. ۴. به شکل مردی با سر شیر با نام ناراسینه. ۵. به شکل مرد پهلوان و قهرمان با نام راما . ۶. به شکلی کاملا افسانه ای با نام بادکله.
از سویی، هر یک از خدایان موجود خاصی در اختیار دارد تا او را به هر طرف که بخواهد حمل کند؛ گاوی به نام ناندی که حامل شیوا می باشد و لاک پشت و قورباغه ای که حامل ویشنو اند. گاه در تصاویر دیده می شود که اهمیت حاملان بیش تر از خود خدایان است، پس با آنکه به صورت کاملا واقع گرایانه تصویر شده اند، اما در نسبتی بسیار بزرگ تر از خدای خودند. بیشتر خدایانی که در مجموعه شمایل نگاری مرتبط با منبت کاری وجود دارند، عبارت اند از: ۱. برهما؛ ۲. شیوا؛ ٣. ويشنو؛ ۴. اگنی (خدای آتش)؛ ۵. ایانار، خدای محبوبیت، پسر شیوا و موهینی؛ ۶. امان، مادر و شریک و همسر شیوا ۷. بودری ، خدای (زن) زمین، همسر ویشنو؛ ۸. گادیماری، خدای (زن) تشریفات شفادهی و پاکیزگی ۹. گاجاسيمبا، خدایی به غیر شیر به غير فيل؛ ۱۰. گاجاسور، خدایی در هیئت فیل؛ ۱۱. گاجندر، فیلی که ویشنو نجات داد؛ ۱۲. کاناپاتی، خدایی با سر فیل که موانع را برطرف می سازد؛ ۱۳. کانگا، خدای (زن) رودخانه ها؛ ۱۴. ایندر، خدای خدایان؛ ۱۵. کام، خدای عشق؛ ۱۶. لکشمی ، خدای (زن) ثروت و خوش یمنی، همسر ویشنو؛ ۱۷. پاناتی، خدای (زن) همسر شیوا؛ ۱۸. ساداشیوا، تجسم پنج سر شیوا؛ ۱۹. سرسوتی ، خدای (زن) دانش، همسر برهما؛ ۲۰. راما، خدای قدرت؛ ۲۱. سیتا، خدای (زن) همسر راما؛ ۲۲. سوريا، خدای کهکشان ها؛ ۲۳. وارونا، خدای اقیانوس ها؛ ۲۴. وايأ، خدای بادها؛ ۲۵. ويام، خدای مرگ.
مهم ترین حیوانات اساطیری نیز عبارت اند از: ١. ناندی، گاو حامل شیوا؛ ٢. ایراواتا، فیل ایندرا؛ ٣. گارود، عقاب حامل ویشنو؛ ۴. هانومان، میمون حامل راما.
گفتنی است، فقط آگاهی به نوع المان های تصویری در این هنر نمی تواند ما را در فهم کامل روایات کمک کند، چرا که هر تصویر می تواند معنای متفاوتی داشته باشد. مثلا فیل، گاهی گاجاسورا است که شیوا او را می کشد و گاهی ایراواتا است که ویشنو را حمل می کند.
از این رو، اشکال و شمایل های مهم هندو متناوبا بر واهاناها و سپس بر قطعات سنگی درون معابد اجرا شده است. با این همه، واهاناهای بزرگ چوبی هیچ گاه به منزله هنر معبدی مطرح نبودند؛ و این تقدس و اهمیت هنری آن، فقط مربوط به مدت زمانی کوتاه در گذشته ای بسیار دور بوده است.
منبت چوب و کاربرد آن در جنوب شبه قاره هند
منبت کاری در حیطه هندوئیسم پیش از پرداختن به شاخه های اصلی منبت کاری در حیطه هندوئیسم لازم است با بررسی کلی این آثار، نکاتی دربارة: 1) فرم و زیبایی شناسی، 2) جنس چوب، 3) شیوه های اجرایی؛ روشن شود تا درک کلی این آثار سهل تر شود.
فرم و زیبایی شناختی
دید زیبایی شناختی به آثار منبت کاری در هندوئیسم، به شدت تحت تاثیر طبیعت قرار می گیرد. از این رو، هنرمند برای بیان بهتر یک روایت از هیچ یک از عناصر طبیعی به راحتی عبور نمی کند، به خصوص آن که پایه مذهبی هندوئیسم که خود گرایش شدید به طبیعت دارد، بیش از پیش به هنرمند فرصت استفاده از دید طبیعت گرای خود را می دهد. با تأملی در آثار هنری این سرزمین می توان به روشنی دریافت که طراحان و سپس، منبت کاران دائما در پی به دست آوردن فرم ها و انرژی های نهفته در طبیعت اند. آنان هرگز به یک شمایل مشخص و از پیش تعیین شده یک عنصر واحد اکتفا نمی کنند؛ به همین دلیل، تنوع فرم و شکل حتی در محدوده یک عنصر واحد، مانند گل لوتوس، بسیار فراوان است و این تنوع زمانی به منتها درجه خود می رسد که یک عنصر واحد در روایت های مذهبی گوناگون حضور می یابد. گرایش هندوئیسم به طبیعت و دید رئالیست هنرمندان، عناصر طبیعی استفاده شده در این هنر را بسیار متنوع کرده است. این عناصر را می توان در چند گروه مشخص دسته بندی کرد:
1- عناصر گیاهی؛
2- عناصر حیوانی؛
3- عناصر انسانی؛
4- موجودات افسانه ای و اساطیری.
در زیر مجموعه هر یک از این عناصر گروه کثیری از موجودات قرار می گیرد. با آن که تمایل هنرمندان به هرچه طبیعی تر جلوه دادن اشکال این موجودات است، اما هریک از این اشکال مختصات ویژه ای را - که نشان از ارتباط آن ها با مذهب هندوئیسم دارد - نمایش می دهد. به همین لحاظ، گاهی با آن که تک تک اجزای یک اثر رو به سوی رئالیسم دارد، اما ترکیب بندی کل مجموعه انسجام و نظم طبیعی را ندارد، مانند قورباغه بسیار بزرگی که حامل خدای ویشنو است. در طراحی این قورباغه با آن که اصول خدای ویشنو در نسبتی بسیار غیرطبیعی رئالیسم تا حد بسیاری رعایت شده است، اما در ترکیب، با اربابش قرار دارد.
باید یادآوری کرد که هیچ یک از موجودات این جدول به خودی خود مهم نیست اند. در واقع، ارزش وجودی آنان به واسطه مفاهیم نمادین و مذهبی نهفته در آن ها می باشد.
جنس چوب
به علت شرایط آب و هوایی گرم و مرطوب شبه قاره هند، این سرزمین پوشیده از جنگل است؛ بنابراین، منبع اصلی و دائمی هرگونه فعالیت مربوط به چوب است؛ مانند معماری، مجسمه سازی و منبت کاری. چوب این جنگل ها ضمن تنوع رنگ و جنس، مرغوبیت بسیار بالایی دارد. بهترین و مرغوب ترین این چوب ها برای کار منبت، عبارت است از: چوب ماهون، چوب ساج، چوب آبنوس و چوب فوفل.
هرچند آب و هوای گرم و مرطوب منطقه هند جنوبی باعث انبوه شدن جنگل ها شده است، باعث تخریب زود رس اشیای چوبی نیز می شود؛ البته ناپایداری و سستی چوب در این مسئله بی تأثیر نبوده است. از این رو، آثار چوبی اندکی از قرون گذشته (حداکثر تا قرن شانزده و هفده) باقی مانده است. درواقع، قسمت اعظم میراث چوبی این سرزمین متعلق به قرون هجدهم، نوزدهم و بیستم می باشد.
شیوه های اجرایی
معماران هندو که خود منبت کاران ساختمان های خویش اند، به چندین شکل از منبت استفاده می کنند:
- در شکل ساختمانی: مهم ترین بخش های یک ساختمان که زیر پوشش منبت قرار می گیرد، عبارت است از : سقف ها، ستون ها، براکت های زیر شیروانی، سنتوری های سردر و مجموعه ای از در و قاب در. این مجموعه می تواند متعلق به ساختمان یک معبد یا منزل مسکونی یک بازرگان متمول یا حتی کاخ امرا باشد. در همه این موارد، اولا ماده اصلی کار چوب است؛ ثانیا تصاویر و طرح ها همگی از روایات مذهبی ریشه می گیرد که به طرز بسیار پیچیده ای با فرهنگ و زندگی مردم عجین شده است.
- در شکل کاملا مذهبی: به غیر از ساختمان معابد (مستقر در زمین) که به خدایان مختلف منسوب اند، هندوان دو شیء بسیار مقدس دارند: ۱. معابد زیارتی متحرک به نام تر یا راتا؛ ۲. ارابه خدایان و الهه گان به نام واهانا. این دو کاملا از چوب تهیه شده و تماما از منبت پوشیده است. مردم هندو از این زیارتگاه های متحرک در جشن های مذهبی استفاده می کنند. حال برای آشنایی بیش تر با هنر منبت کاری در حیطه هندوئیسم مهم ترین جلوه گاه های این هنر معرفی می شود. این آثار عبارت است از : انواع واهاناها، انواع ارابه های خدایان با نام راتر و درها و قاب درهای ساختمان ها، که خود به نوعی معرف طبقه اجتماعی خانواده ساکن آن است.
آشنایی با سرزمین هند جنوبی
هند جنوبی سرزمینی است بسیار پهناور که از فلات خشک و بایر دکن و ارتفاعات تامیل نادو تا دره های حاصل خیز پالا را، رودخانه کاوری و دیگر رودخانه هایی که از سوی شرق به طرف خلیج بنگال روان اند در بر می گیرد. تپه های پوشیده از جنگل و گردنه، نوار مرزی و ساحلی این شبه جزیره را از دریای عربستان جدا می کند.
هند جنوبی شبه جزیره ای است با ثروت های طبیعی فراوان. الماس و دیگر سنگ های قیمتی از دكن استخراج می شود. در تامیل نادو و آندره زمین های وسیعی به زیر کشت پنبه رفته که صنعت بافندگی را در این منطقه رونق داده است و منسوجات با ارزشی از آن حاصل می شود. همچنین، در کرالا و سواحل كارناتاکالا فلفل و میخک کشت می شود. در کنار این منابع طبیعی، وجود یک خط بازرگانی نیرومند دریایی، مبادلات دائمی کالا را سهل ساخته و بندرهای سواحل هند جنوبی را به دیگر کرانه های اقیانوس هند وصل کرده است. شبکه گسترده رودخانه ها و تالاب ها نیز مراکز اصلی درون مرزی را به سواحل متصل می کند.
جاذبه بازرگانی و سهولت سفر به این سرزمین، در طول قرون متمادی باعث مهاجرت دائمی مردم به هند جنوبی شده است به خصوص مهاجرانی از سرزمین هایی چون سواحل غربی افریقا، شبه جزیره عربستان، ایران و مجمع الجزایر اندونزی. بنابراین، تنوع جمعیت و به تبع آن و با همان نسبت تنوع عقاید مذهبی بسیار است. هرچند پرستش خدایان اصلی هندو بر زندگی قسمت اعظمیاز بومیان هند جنوبی حاکم است، زیر لایه های زنده ای از خدایان بومی نیز وجود دارد که تا حدودی با طیف وسیع هندوئیسم تلفیق شده است. برای مثال، پرستش ارواح در جنوب کرالا و کارناکای ساحلی قسمتی از آیین مذهبی غیر هندوئیسم را شکل داده است. آیین هندو، آیین سمبول هاست. در واقع، این سمبولیسم هندوئیسم است که با روایت های مذهبی مسائل را از عالم محسوس به نامحسوس سوق می دهد.
علاوه بر، هندوئیسم و بسیاری مذاهب بومی غیرهندو، جماعات مسیحی و مسلمان نیز در این سرزمین وجود دارد. عقیده بر آن است که مسیحیت، در اولین سده بعد از میلاد، به این ناحیه راه یافته است. جماعات مسیحی این منطقه خود را از قدیمی ترینها می پندارند. اسلام نیز، در سده هشتم م و با ورود بازرگان های عرب از طریق اقیانوس هند در سراسر هند گسترده شد.
برخلاف هند شمالی، که از قرن دوازده م به بعد، تحت انقیاد گروه های مسلمان ها تاخت و تازگر آسیای میانه و ایران بود، هیچ گاه فاتحان خارجی به هند جنوبی حمله نکردند و از آنجا که قسمت اعظم آن بین حاکمان محلی تقسیم شده بود، تا زمان نفوذ امپراتوری ویجایاناگارا در قرن چهاردهم م، یک حکومت واحد، بر این سرزمین حکمفرما نشد. با ورود سربازان ویجایاناگارا این امر صورت گرفت و تا زمان سلطه انگلیس این وضعیت تغییر اساسی نکرد. با مداخله انگلیس در سیاست این سرزمین، هند جنوبی به دو حکومت مدرس و بمبئی تفکیک شد. املاک و دارایی های شاهزادگان میسوره وتراوانکور هم از این سلطه بی تأثیر نماند.
مردم این ایالات محافظه کار و در مذهب به شدت متعصب و تندرواند. این دو خصلت بارز، بیش از هر جا، در هنر این سرزمین هویداست. در هند امروزی، هنر در همه اشکالش، موسیقی، رقص، معماری، مجسمه سازی و ... با قراردادهای اجتماعی تثبیت شده ای هدایت می شود تا استمرارش را بی وقفه و شکاف حفظ کند. در این میان، مجسمه سازی و کنده کاری چوبی در مقایسه با دیگر هنرهای تجسمی، ارزش و اهمیت بالاتری نزد ایشان دارد، چرا که این هنر نقش مهمی در زندگی مذهبی جماعت ها و جشنواره های مذهبی دارد. در واقع، ماده انعطاف پذیر چوب محمل بسیار مناسبی است برای خلق و آفرینش تصاویر سمبولیک و اسطورهای دینی شان. اما نکته مهم آن است که زمینه نمود و کاربری این هنر کاملا وابسته به معماری است. بدین معنا که منبت همواره به واسطه ساختمان چوبی معابد، ارابه خدایان، کاخ ها و... در معرض دید قرار دارد و معماران هندی خود منبت کاران آثار معماری خود اند. از سوی دیگر، می توان گفت که اگر در جنوب هند، مجموعه ای از هنرهای دستی و تزیینی وجود داشته باشد که در خدمت معماری داخلی باشد، بی شک منبت چوب از مهم ترین آن هاست.
معرفی هنر منبت کاری هند جنوبی
منبت کاری چوب یکی از هنرهای شاخص بومیان در شبه جزیره هند جنوبی است که اکنون، جماعات غیر بومی و ساکن این منطقه را نیز تحت تأثیر خود قرار داده است. مهم ترین دلیل این امر، وفور چوب در منطقه است؛ چنان که معماری و ساختمان سازی را نیز تحت سیطره خود در آورده است. در هند جنوبی، تفاوت شاخصی بین معماری چوبی و مجسمه سازی چوبی و منبت کاری با چوب وجود ندارد. همان پیشه ورانی که بر روی تزیینات فیگوراتیو چوبی کار می کنند، در ساخت و ساز ساختمان های چوبی نیز شرکت دارند. عوامل دیگری همچون، تمایل به تزیینات بسیار و گرایش های شدید مذهبی که با هنر این خطه عجین شده است، سبب می شود در چشم معمار چوب صرفا ماده ای محکم و انعطاف پذیر برای ساخت خانه معبد و... نباشد و او با در نظر گرفتن فضاهای مناسب معماری و ماده مناسبی همچون چوب از هر محملی برای ایجاد تزیینات استفاده کند.
به همین دلیل است که می بینیم براکت ها و ستون های چوبی به مجسمه خدایان و حیوانات اساطیری تبدیل می شود و سقف ها را مدالیون های بزرگ گل لوتوس می پوشاند و دیوارها با پانل های بزرگ چوبی منبت کاری شده تزیین می شود. این تلفیق معماری، مجسمه سازی و منبت کاری چوب (که البته هیچ کدام خارج از حیطه سنن مذهبی اجرا نمی شود)، زمانی به اوج خود می رسد که معابد چوبی با همه خدایان و الهه گان و حیوانات اساطیری آن ها بر روی ارابه های چوبی ساخته می شود؛ و معابد چوبی متحرک برای زیارت مؤمنان در جشن های بزرگ مذهبی شکل می گیرد. با همه پیچیدگی و گستردگی این هنر، زمینه فعالیت های منبت کاری چوب در هند جنوبی را می توان در دو گونه دسته بندی کرد: ۱. براساس منطقه جغرافیایی؛ ۲. براساس نوع کاربرد آن در زمینه های اجتماعی.
در گونه اول، شبه قاره به چهار ایالت تقسیم بندی می شود؛ در بعضی مناطق، کل ایالت حائز اهمیت است و در بعضی مناطق دیگر مراکزی در ایالت به منبت کاری شهرت دارد. براساس نظر جرج مایکل، ایالت تامیل نادو از این حیث مهم ترین ایالت هند جنوبی به شمار می آید. مراکز اصلی این استان در وهله اول، شهر چتیناد و بعد از آن مدرس است. بعد از تامیل نادو، استان کارناتاکا به مرکزیت هنری کانار توجه کردنی است. در کل شبه قاره، براساس نوع کاربرد منبت در بافت اجتماعی این سرزمین دو نوع تمایل وجود دارد:
١. تمایل در بکارگیری تجملات و استفاده از تزیینات فراوان؛
۲. تمایل شدید مذهبی.
دانستن این نکته ضروری می باشد که در فرهنگ شبه قاره هند این دو تمایل از یکدیگر تفکیک ناپذیر است. به همین دلیل هر جا که تزیینی صورت گرفته، عناصر و تصاویر مذهبی بر موضوع غالب است و هر جا مذهب به شکل عینی نمودار شده است (مانند معابد)، تزیینات تجملی زمینه ای برای عرضه یافته است. تمایل به تجمل و تزیین فراوان در هند جنوبی، به صورت بخشی از فرهنگ این سرزمین در آمده است و به طبقه اجتماعی افراد ارتباطی ندارد. فقط به فراخور وضعیت اقتصادی آنها، شکل و نوع تزیینات تغییر می یابد. تهیه زیور آلات چوبی و فلزی نشان دهنده همان میزان تمایل برای ساختن کاخ های فئودالی است. از سویی، هر چه از این هنر حمایت مالی بیشتری شود، هنرمند سازنده دقت بیشتری در ساخت اشیای چوبی منبت کاری شده می کند. نمونه بارز این امر در هند جنوبی، درهای ورودی منازل است. ورودی ها متناسب با وضعیت اقتصادی صاحبخانه ظرافت و تزیینات متفاوتی دارد. اما درباره عامل دوم، باید گفت که هرچند در هند جنوبی گرایش های متنوع و شديدا مذهبی وجود دارد.
موضوعات منبت کاری
هنر منبت کاری در هند جنوبی یک هنر مذهبی است، بدین معنا که کاربرد آن بیشتر از هر چیز در خدمت مذهب است. به همین دلیل، موضوعات طراحی شده برای این هنر همگی ریشه در اساطیر، عقاید و روایات مذهبی دارد. هیچ طرحی چه گیاهی، چه حیوانی و چه انسانی در این هنر بدون پشتوانه معنایی اسطوره ای نیست. گاهی دیده می شود که با تکرار یک فرم خاص، مثلا گیاهی مانند گل لوتوس، زنجیرهای تزیینی می آفرینند، اما غالبا این آثار روایی اند؛ روایتهای اسطوره ای از زندگی خدایان و الهه گان بیشمار هندو.
تاثیر هنر منبت کاری چوب بر مذهب هندویان
براساس بهره بری مذاهب از منبت کاری می توان سه گونه در نظر گرفت: ١. منبت هندوها؛ ٢. منبت مسیحیان؛ ٣. منبت روح پرستان.
١. منبت هندوها
هندوئیسم از منبت کاری چوب، هنری دینی ساخته است؛ به طوری که تمام معابد به انضمام تزیینات و مجسمه های آنها از چوب کنده کاری شده است. این معابد به دو صورت است: ۱. مستقر در زمین (که البته مصالح آنها فقط چوب نیست، بلکه، سنگ نیز سهم مهمی در این گونه ساختمان ها دارد)؛ ۲. متحرک: بدین معنا که ابتدا ارابه چوبی مستحکمی ساخته می شود و سپس، معماران روی این ارابه معبدی چوبی با تمام تزیینات و مجسمه هایش بنا می کنند. این گونه معابد، استفاده خاصی در مذهب هندوئیسم دارد و در اصطلاح محلی تر خوانده می شود.
علاوه بر، معابد پایدار و متحرک ارابه های حامل مجسمه های بسیار عجیب از خدایان و حاملان آنها نیز ساخته می شود که آن را واهانا می نامند. همان گونه که گفته شد، مراکز عمده ساخت این معابد و ارابه های چوبی منبت شده در هند جنوبی، ایالت تامیل نادو و کرالا است.
٢. منبت مسیحیان
مسیحیان هند جنوبی از قدیمی ترین اجتماعات مسیحی دنیایند. این اقلیت بیش از هر جا در ایالت کرالا متمرکز شده و همگی پیرو سن توماس، از حواریون عیسی مسیح اند. قدمت حضور این اقلیت در هند جنوبی باعث تبادلات فرهنگی بسیاری میان آنان و بومیان هند شده است و در نتیجه همین تعامل است که ساختمان کلیساهای قدیمی از ساختمان معابد و مساجد تشخیص دادنی نیست؛ هرچند در ساخت این کلیسا ها از گرانیت و سفال برای پوشاندن دیوارهای ضخیم و سقف استفاده می شود، مصالح اصلی آنها چوب است. از نیمه قرن شانزدهم، پرتغالی ها کلیساهایی به تقلید از کلیساهای جامع اروپا ساختند. این نوع کلیسا یک شبستان طویل با دیوارهای بسیار بلند و محراب چوبی منبت شده ای در سمت غرب دارد که تصاویر و مجسمه های عیسی مسیح، مریم باکره و سن توماس را در خود جای داده است.
منبت کاری این محراب ها مجموعه ای پیچیده و عجیب از سنن مسیحی و سنن بومی هندوستان را در بردارد. از سویی، طرح های برگ نخلی و درخت مو رونده به دور ستونی پیچیده شده، شمایل مسیح، مریم و ... همگی با الهام از فرهنگ مسیحیت است و از سوی دیگر، صورت و هیبت فرشتگان، فرم لباس ها و نوع حلقه های گلی که حمل می کنند، همگی یادآور زیبایی شناسی هندی است. منبت کاری این قربانگاه های چوبی بسیار پر عمق و برجسته نماست. در منبت کاری مسیحی تراکم کمتر و درشتی و تزیینی بودن طرحها به چشم می خورد، اما آثار مذهبی هندو بسیار پرتراکم و کاملا روایی اند.
در نهایت، کنده کاری های چوبی محراب کلیسا را نمی توان در رده هنر منبت کاری محض قرار داد. استفاده فراوان از حجم های تمام نما مانند مجسمه مسیح، این هنر را بیشتر به هنر مجسمه سازی چوبی مربوط می سازد.
٣. منبت روح پرستان
جماعت روح پرست هندی بیش از هر جا در منطقه کانارا اجتماع کرده اند. کانارا قسمتی از سواحل جنوبی ایالت کارناتاکا است که دریای عربستان از یکسو و جنگل های انبوه از سوی دیگر، آن را محدود کرده و به صورت سرزمینی منزوی در آمده است؛ بنابراین، توانسته است اعتقادات و باورهای پیش از هندو را در خود حفظ کند. آیین دینی روح پرستان در کانارا، بهوتا نامیده می شود؛ هرچند، معتقدان به این آیین برای چندین هزار سال، در کانارا گرد هم آمده اند، می توان ریشه های زنده عقیدتی بهوتا را با نام ها و اشکال متفاوت در سراسر هند مشاهده کرد. گفته شد که بهوتا آیین روح پرستی است. این ارواح متعلق به طبیعت و ساکن در آن اند. معتقدان به این ارواح برای گرامی داشت و پرستش و انجام دادن مراسم مذهبی خود، این ارواح را به صورتی یگانه مجسم می کنند. مجسمه هایی از چوب که بخشی از آن و گاه کاملا به رنگ های مخصوص آغشته شده است. بت این ارواح را می توان در سه گروه دسته بندی کرد.
- بت ارواح خدایان هندو مانند روح شیو
- بت ارواح طبیعت که در واقع، توتم های اصلی آنان اند، مانند توتم خوک با نام پانجورلی توتم ببر با نام پیلچانکلی و توتم گاو نر با نام نانکلیكونا
٣. بت ارواح انسان های بسیار مهم و برجسته مانند کالورتی و خواهرش کالكود. این بت ها از لحاظ فنی منبت محسوب نمی شود، بلکه، نوعی مجسمه سازی بسیار خشن و بی ظرافت است.
بنابراین، در مقایسه کاربرد منبت در ادیان مختلف می توان چنین نتیجه گیری کرد که کنده کاری چوب در حیطه آیین هندو ارتباط بیشتری با منبت کاری دارد تا مجسمه سازی. همچنین، به دلیل فراگیری بیشتر آیین هندو در این سرزمین، با نمونه آثار بیشتری از این دست مواجه ایم؛ و عواملی چون فراوانی چوب در منطقه و فرهنگ زیور دوستی که با آیین مذهبی تلفیق شده، بیش از پیش در گسترش این هنر در سراسر هند جنوبی مؤثر بوده است.
