آسیا|Asia، پهناورترین و پرجمعیت ترین قاره کره زمین

میدان مردم شانگهای

میدان مردم شانگهای یا میدان خلق شانگهای از جمله معروف ترین میدان های این شهر می باشد. در واقع می توان گفت این جا، بزرگترین میدانیست که در شهر شانگهای به چشم می خورد. مردم شانگهای به گونه ای هستند که بسیار به دورهمی های خود اهمیت می دهند و برای همین میدانی که در گذشته مکان برگزاری مراسم های اسب دوانی بوده است اکنون مکانی برای گردهمایی های اجتماعی داخل شهر شده است. این میدان دارای 600 متر طول و 32 متر عرض است و کمربندی سبز به عرض 5.5 متر به دور آن کار شده است. نمایی سرسبز و زیبا در داخل شهر شانگهای را برای تمام مردم فراهم کرده است. که اندکی از روزمرگی های خود فاصله بگیرند و به بحث و خوش گذرانی با هم بپردازند. این میدان در میان دو خیابان نانجینگ غربی و نانجینگ شرقی واقع شده است. میدانی که امروزه در واقع نقش پایگاهی فرهنگی و اجتماعی را برای شهر ایفا می کند. این میدان بسیار زیبا متلق به سال 1993 می باشد و این روزها نقش یک جاذبه ی بسیار دیدنی برای شانگهای ایفا می کند.

مردم شانگهای در اوقات فراغت خود به این میدان می آیند و وقت خود را صرف دانه دادن به کبوترهای بسیار زیبای محوطه ی این میدان می کنند. کودکان نیز در این میدان حضور فعال دارند و این از نقاط قوت این میدان به حساب می آید. در این میدان می توانید انواع گل های رنگارنگ، مسجمه های دیدنی و درختچه های کوتاه و بلند را ببینید که به زیبایی در کنار هم قرار گرفته اند. از این میدان می توانید به راحتی به کلیه ی مراکز خرید شانگهای دسترسی پیدا کنید. همچنین ساختمان های مهم زیادی از جمله موزه ی شانگهای در اطراف این میدان واقع شده اند. در گذشته در این میدان به اسب سواری می پرداختند. در نزدیکی های همین میدان محلی وجود دارد که نمایشگاههای بزرگ اتومبیل سازنده های مختلف از جمله پورشه، بنز و بی ام دبلیو می باشند.

میدان مردم، محل تلاقی دو خط متروی 1 و 2 است. یعنی با بیرون آمدن از متروی خط یک، وارد خیابانی می شوید که معروف ترین فروشگاههای شانگهای، دی می و مراکز خرید مارپیچ در آن قرار دارند. از خط متروی شماره دو نیز وارید خیابانی پر از فروشگاههای جواهرآلات قدیمی، رستوران ها و کافه های فوق العاده می شوید. اینجا همان طولانی ترین خیابان تجاری جهان، یعنی خیابان نانجینگ در شانگهای می باشد. تور چین از جمله تورهایی است که شما را به بهترین های چین می برد از شهر ممنوعه در پکن گرفته تا میدان مردم در شانگهای و بسیاری جاذبه ی گردشگری دیگر.

میدان مردم را می توان همچون قلبی تپنده در شهر شانگهای به حساب آورد. انگار باغی در مرکز شهر قرار دارد که مردم از گوشه و کنار وارد آن می شوند و تصویری از زندگی شهری را به زیبایی نمایش می دهد. باغی که توسط ساختمان های اداری، فعالیت های هنری و فرهنگی، حمل و نقل و تجارت محصور شده است.

در مورد جزییات این میدان می توان گفت، 320 مترمربع از میدان را آب نما و نقشه شانگهای تشکیل می دهند. جنس کف میدان از سنگفرش گرانیت بوده و در اینجا 36 چراغ برق همراه با استودیوهای اطراف میدان مرکزی و 6 تندیس بیانگر تاریخ و فرهنگ شانگهای وجود دارند. در کنار اینها دو تکه فضای سبز وجود دارد که با گل های زیبا و مجسمه هایی دیدنی تزیین شده اند. البته دور میدان بزرگ، کمربندی سبز از درختان حنا، کاج و درختچه هایی وجود دارند که هوای خنک و مطبوعی را داخل میدان فراهم کرده اند. صندلی های نشستن و مسیرهای عبور از داخل این کمربند تعبیه شده اند. از جمله مزیت بازدید از این نوع فضاها، رایگان بودن و همه ساعته بودن آنها می باشد. میدان ها در نوع گره های شهری چنانچه پربازدید باشند حاکی از زنده بودن بافت شهری در مقیایس کلان دارد و این یک نقطه ی مثبت برای کل شهر به حساب می آید.

دیگر اینکه در تعطیلات، جشن ها، افراد مشهوری به این میدان می آیند که به تبع آنها مردم نیز روانه این میدان می شوند. این نیز از دیگر سیاست های زنده سازی نشانه های معروف شهری می باشد. از جمله نمونه میدان های معروف کشور خودمان می توانیم به میدان قدیمی نقش جهان در اصفهان اشاره کنیم که هنوز هم در مقیاس بزرگ خود موفق عمل می کند.

برج مروارید شرقی شانگهای

برج مروارید شرقی شانگهای را از جاذبه های دیدنی این شهر می دانند که در ساحل رودخانه ی Huangpu قرار دارد. این برج در زمان ساخت خود یعنی در سال 1994 یکی از خیره کننده ترین دیدنی های شانگهای بوده است. جالب است بدانید که در قبل از تکمیل شدن مرکز مالی جهانی شانگهای در سال 2007، برج تلویزیونی شانگهای با ارتفاع 468 متری خود بلندترین سازه شناخته شده در چین بوده است. اکنون این برج پنجمین برج مخابراتی بلند در کل دنیا می باشد. اگر به ظاهر این برج نگاه بیندازید، بسیار شبیه به برج هایی در سنگاپور و حتی ایران خودمان می باشد. برج میلاد در تهران ظاهر و ساختاری کم و بیش مشابه با این برج ها دارد. بعد از برج مروارید شرقی در شانگهای، برج میلاد در مقام ششم برج های مخابراتی دنیا قرار دارد.

نکته ی جالب و قابل بحث در مورد این برج این است که این سازه سه گوی اصلی دارد که هر کدام در ارتفاع های مختلف قرار گرفته اند. در هر کدام از این برج ها سکوی مشاهده ی خاصی قرار دارد. نتیجه اینکه می توانید به این سه گوی بروید و ارتفاع های نفس گیر و بسیار زیبای اطراف خود در شانگهای را در ارتفاع های مختلف ببینید. بالاترین این گوی ها در ارتفاع 350 متری قرار دارد. در اینجاست که نما و دیدی پرنده از شهر خواهید داشت. بسیاری از توریست ها و بازدیدکنندگان تمایل دارند از این ارتفاع به تماشای شهر بسیار زیبای شانگهای بپردازند. گوی قرار گرفته در وسط، سه طبقه و در ارتفاع 259 متری تا 267 متری قرار دارد. طبقه ی بالایی این گوی، رستوران گردان می باشد. در دو طبقه ی پایینی نیز سکوهای تماشا وجود دارند. در ارتفاع 263 متری این سازه که طبقه ی اصلی گوی می باشد می توانید سوار بر آسانسور شوید و به سکوی واقع در ارتفاع 259 متری بروید. این سکو کفی شیشه ای دارد و تجربه ای هیجان انگیز برای شما رقم خواهد زد. در این سکوها می توانید به پیاده روی بپردازید و به خط آسمان و آسمان خراش های متعدد شانگهای نگاه بیندازید که چگونه روز به روز تغییر می کند و مدرن تر از همیشه می شود. در اینجا دیدی وسیع و 360 درجه از کل شهر خواهید داشت. رودخانه ی Huangpu و ساختمان های دو طرف رودخانه منظره های زیباس این سکوها هستند. البته این را نیز بگوییم اگر از ارتفاع واهمه دارید به این طبقه نروید. بهتر است از گوی های پایین تر دیدن کنید. در آنها نیز منظره های فوق العاده ای را تجربه خواهید کرد. اولین گوی نیز در ارتفاع 90 متری قرار دارد. در نوع خود این گوی نیز در ارتفاع بالایی قرار دارد.

در این برج علاوه بر سکوهای تماشا و گوی های شیشه ای می توانید به طبقه ی همکف بروید و از موزه تاریخ شانگهای دیدن کنید. این موزه مکانی مناسب است تا در مورد تاریخ شانگهای اطلاعات لازم را کسب کنید. اینکه شانگهای در گذشته چگونه بوده است. در طول زمان این شهر بزرگ چگونه تغییر کرده است. این اطلاعات امکان دارد برای بسیاری از کسانی که چین گردی می کنند، جالب باشد. شهرهای مدرن چگونه مدرن شده اند؟! این موزه برای تمام رده سنی ها مقصدی فوق العاده می باشد. نمایشگاههای مناسب و زیبا برای بچه ها و هم برای بزرگسالان دارد. در یک کلام می توان گفت موزه ی این برج، بازگوکننده ی تاریخ شهر شانگهای می باشد.

همانطور که گفته شد این برج، یک رستوران گردان دارد که در گوی بزرگ برج دوم قرار گرفته است. این رستوران گردان با ارتفاع 263 متری خود در واقع بلندترین رستوران گردان در آسیا به حساب می آید. ظرفیت و گنجایش این رستوران در حد 350 نفر در آن واحد می باشد که هر دو ساعت یکبار به دور خود گردش می کند. ناهار و شام در این رستوران سرو می شوند و در منوی این رستوران می توانید گستره ای از غذاهای غربی و چینی را ببینید، امتحان کنید و از خوردن آنها لذت ببرید. در این رستوران علاوه بر لذت بردن از منظره ی فوق العاده شهر، خوردن غذایی کامل نیز قطعا رضایت شما را از بازدید خود فراهم خواهد کرد. قیمت بوفه های ناهار این رستوران که از ساعت 11 صبح تا 2 بعدازظهر ایت 298 یوان و بوفه ی شام که از ساعت 5 بعدازظهر تا 9 شب می باشد 328 یوان برای هر نفر اسا. البته این را نیز باید قید کرد که برای مهمانان رستوران، بازدید از هر سه برج و موزه ی واقع در طبقه ی همکف رایگان می باشد. منظره های شب های شانگهای را از بالای این گوی های ببینید و محو تماشای نورپردازی های خیره کننده اینجا شوید.

و اما برای رفتن به برج مروارید شرقی شانگهای، در خط دو متروی شانگهای سوار شوید و در ایستگاه Lujiazui پیاده شوید. البته علاوه بر مترو، با استفاده از اتوبوس های گردشگری داخل شهر و تعداد زیادی از خطوط اتوبوس رانی عمومی نیز می توانید به این برج بروید.

در مورد هزینه های ورودی به داخل برج باید گفت که:

-برای هر نفر بازدید از هر سه گوی بعلاوه موزه تاریخ شانگهای 220 یوان

-برای هر نفر بازدید از گوی های اول و دوم بعلاوه موزه تاریخ شانگهای 160 یوان

-برای هر نفر بازدید از گوی دوم بعلاوه موزه تاریخ شانگهای 120 یوان

-برای هر نفر بازدید از موزه ی تاریخ شانگهای 35 یوان می باشد.

البته این را هم به یاد داشته باشید اگر از قبل بلیط های خود را رزرو نکرده باشید امکان دارد در صف های طولانی بازدیدکنندگان معطل شوید. قبل از رفتن به این برج آب و هوا را خوب چک کنید. چرا که در آب و هوای مه آلود و یا ابری دیدی واضح و شفاف از اطراف خود نخواهید داشت. در کنار بازدید از برج مروارید شرقی شانگهای، پیشنهاد می کنیم از تفرجگاه بوند شانگهای، مرکز مالی جهانی شانگهای و باغ یو نیز دیدن کنید. اینها را اگر ببینید تا حد زیادی در سفر خود به شانگهای موفق عمل کرده اید.

آدرس این برج، شانگهای، منطقه ی Pudong می باشد و ساعات بازدید همه روزه از ساعت 8:30 تا 8:30 شب برای بازدیدکنندگان امکان پذیر است.

آشنایی با درب های معروف سرزمین هند

تنوع درها و ورودی ها در هند، زمینه جالبی از فرهنگ هندی را ارائه می دهد. زیباترین و نفیس ترین این درها در استان تامیل نادو در خانه بازرگانان شهر چتیناد است، چرا که درها هرچه آراسته و مجلل تر باشد تمول صاحب خود را بیشتر نشان می دهد و به طور غیرمستقیم نشان از طبقه اجتماعی یا کاست صاحبان خود دارد. از سوی دیگر، این تمایل به اظهار طبقه اجتماعی باعث شده است تا بازرگانان از طیف گسترده ای از صنعت گران و هنرمندان منبت کار هندی حمایت و پشتیبانی مالی کنند و نفیس ترین آثار هنری به وجود آید. هرچند بازرگانان هندی برای حفظ موقعیت ظاهری شان در اجتماع حمایت کرده اند، این امر وسیله ای شد تا آنان طی قرون به عنوان بزرگ ترین حامیان صنایع هنری به خصوص منبت کاری شناخته شوند.

در ورودی خانه در فرهنگ هند، سمبول آستانه ای است که افراد از آن می گذرند و از فضای عمومی و باز خارجی به فضای مقدس و خصوصی درون منزل می رسند. این ورودی ها اغلب بسیار بزرگ و با ابهت است و شامل یک جفت در سنگین چوبی با قاب بندی های ضخیم به قطر حدودا یک متر است. این درها نه تنها ضخامت دیوار کنارشان را می پوشاند، بلکه، به مقدار قابل ملاحظه ای نیز جلوتر قرار می گیرد و فضای خاصی را ایجاد می کند. در بالای این قاب نیز قطعه ای افقی، پهن و جلو آمده به شکل سایه بان وجود دارد که به آن تاج در گفته می شود. درها نیز مانند خانه ها، در طول زمان عوض می شود. در خانه های کوچک تر یا حتی خانه های رعیتی و روستایی قرن نوزدهم، درهای ورودی کوچک بود، اما به زیبایی، سادگی و با کنده کاری های جسورانه متکی بر طرح های منحنی و سه بعدی آراسته شده بود. از نظر اسطوره شناسی، طرح اصلی این شمایل ها را پرندگان، حیوانات و تزیینات گیاهی تشکیل می داد. رایج ترین این طرح ها، طرح طوطی، درخت مو، گل لوتوس و الهه تندرستی لاکشمی بود.

با رشد و توسعه اقتصادی هند جنوبی در اواخر قرن نوزدهم، به تدریج دروازه های ورودی، هیئت سلطنتی یافت و به همان میزان آراستگی و تزیینات آن ها نیز افزایش یافت. چنان که قطر درها به سه متر رسید و ردیف های ساده و حجم های مهره گونه که قاب درهای اولیه را در برمی گرفت، به تزیینات پیچیده با هزاران ردیف اشکال ریز و مینیاتوری آهو، طوطی، اسب، فیل و درخت مو تبدیل شد، که گاهی انسان هایی کوپید (الهه عشق) مانند در میان آن ها پدیدار می شد. هنر شمایل نگاری سبک قرن شانزده و هفده در دوره حکومت نایاکا همواره منبع الهام هنرمندانی بوده که تحت حمایت و سلیقه بازرگانان هندی منبت کاری می کردند؛ چنان که شیوه معماری و تزیینات مربوط به آن، در اوایل قرن بیستم، به شیوة طرح های سنتی سلسله سلطنتی نایاکا و طرح های حجاری شده روی سنگ های معابد این خاندان بازگشت.

یک طرح رایج نایاکا، تصویر سواری است بر یک اسب در حال جهش که طرح هایی از حیوانات و گیاهان آن را در برگرفته است. از دیگر طرح های مهم این دوره، شمایل یک فیل است که به همراه الهه تندرستی در بالای درها و ستون ها ظاهر می شود. این فیل مفهومی اسطوره ای دارد و بیش از هر چیز اولین جلوه عظمت سلطنتی است. شیر افسانه ای بالی نیز از شمایل های مسلط بر طرفین پیش آمده قاب در هاست که علاوه بر ظاهری سلطنتی، برای حفظ تعادل بیشتر در پای تیرچه اصلی قاب در تعبیه می شود.

منبت کاری روکش های چوبی ارابه ها

چهار سوی ارابه ها با روکش های چوبی که منبت کاری بسیار ریز و نفیسی دارد، پوشیده می شود. در بعضی از ارابه ها، ارتفاع این روکش ها به پنج متر نیز می رسد. شمایل های اصلی این روکش ها، خدایان و الهه هاست که به همراه عده کثیری از نگهبانان، زنان، رقاصه ها، نوازندگان، چهارپایان افسانه ای و گل های لوتوس احاطه شده است. تمام این طرح های انسانی، گیاهی و حیوانی به طور فشرده در یک جا جمع شده است تا کتیبه های مصور روایت واری را پدید آورد.

این شمایل نگاری های خاص روکش هاست که با تشابه شان با اصل سنگی شان در معابد، خود را به یک معبد خاص مربوط می سازد. در گوشه های ارابه نیز براکت هایی اضافه می شود که تیزی گوشه ها را بیشتر تقویت می کند. براکت ها اغلب به شکل شیری قوز کرده به نام یالی، دوشیزگانی به همراه یک طوطی و ظرفی در دست، اسب هایی خیز برداشته با سواران شان يا حجم های کوچک معبدگونه است. پانل ها یا روکش های هر طبقه به صورت ردیفی تنظیم می شود. متداول ترین شکل، پانل های سه ردیفی است و طرح های اجرایی منبت کاری نیز در سه ردیف صورت می گیرد.

بررسی معابد ارابه ای خدایان هند

این ارابه ها از چوب بسیار سخت ماهون تهیه می شود. سختی چوب ماهون نه تنها باعث دوام بیشتر ارابه ها می شود، که امکان و قابلیت منبت در مقیاس بسیار ریز و ظریف را نیز به دست می دهد. این ارابه ها بر اساس طرح های ریاضی بسیار سخت و پیچیده ای بنا می شود. ابتدا پلان آن ها به قسمت های مربع شکلی به نام پاداس تقسیم می شود، به این ترتیب، مدلی برای همه بنا به دست می آید. اما طرح کلی معبد، همانند طرح ماندلا، در نمایی گرد قرار می گیرد که پلان های مختلف دیگری در طبقات بالاتر در آنها جای داده می شود. پاداس یا همان مدل مربع شکل در ترکیب بندی های هندسی پلان نقش اساسی دارد. متداول ترین طرح این پلان ها مربع، هشت ضلعی و دایره است.

خطوط عمودی این معبد ارابه ای در هند نیز براساس همین پاداس ها تنظیم می شود. پس از اتمام داربست اصلی و چوبی ارابه، کل داربست با روکش های چوبی منبت کاری شده ای پوشیده می شود. این روکش چوبی معمولا مطبق و به طرف بیرون است، طوری که در نهایت شکل هرمی واژگون را پدید می آورد. گوشه های تیز هرم علاوه بر براکت ها، که هر دو محصول روکش های چوبی اند، در تجسم شکل نهایی ارابه ها اهمیت خاصی دارد؛ چرا که تنوع شکل ارابه ها اغلب از نوع گوشه ها و براکت ها تشخیص داده می شود. آخرین طبقة ارابه، مانند یک عرشه کوچک کاملا محصور می شود؛ سکویی مربع شکل یا هشت ضلعی که در وسط آن سکوی سه طبقه دیگری قرار داده می شود. این دست است سکوها محل استقرار مجسمه خدایان است و به آنها ودی گفته می شود. بیشتر ودی ها تزیین ندارد، چرا که، در نهایت، این مجموعه زیر سایه یک کلاه فرنگی از انظار پنهان می شود. کلاه فرنگی ها موقت است و در هر جشن از نو بر پا می شود. جنس کلاه فرنگی ها از پارچه ای مستعمل است که روی آن ها تصاویر مقدس نقاشی شده است.

طراحی منبت کاری ردیف های چندگانه روکش های چوبی

قبل از توضیح نقوش پانل ها، ذکر یک نکته ضرورت دارد: بسیاری از ارابه ها، در قسمت بالای خود طرح شمایل نگارانه ای دارد که همچون، یک قاعده تعیین کننده تمام نقوشی است که روی براکت های چوبی پانل ها اجرا می شود.

پانل اول: در واقع، اولین پانل از پایین است که هم سطح چرخ های ارابه تعبیه شده است. قسمت جلویی پانل اول معمولا جایگاه کورمه (شیوا در هیئت لاک پشت) است. تنه لاک پشت روی پانل کنده کاری می شود، اما سر کاملا جدا از بدنه ارابه بیرون می آید. در پشت سر کورمه، الهه بودوی قرار دارد و از پس نقوش پالی، ناگاها و گاناس مشاهده می شود.

پانل دوم: این پانل چند ردیفی است. در ردیف زیرین خدایان و الهه ها؛ در ردیف دوم رقاصان و نوازندگان و در ردیف آخر براکت هایی به شکل لوتوس وجود دارد.

پانل سوم: پانل مرکزی؛ از مهم ترین پانل های یک ارابه است، چرا که دید بهتری نسبت به سایر پانل ها دارد. این پانل نمایش دهنده صحنه های اسطوره ای مربوط به خدایی است که ارابه به او تقدیم شده است. در هنگام حرکت ارابه در جشنواره ها، همواره راویانی در کنار ارابه حضور دارند تا این داستان های اسطوره ای (مانند صحنه های ازدواج، نجات و ...) را نقل کنند.

متداول ترین شکل، پانل های سه ردیفی است و طرح های اجرایی منبت کاری نیز در سه ردیف صورت می گیرد. ارابه های بسیار بزرگ، زیارتگاه همه خدایان است، یعنی به هیچ خدای خاصی تعلق ندارد و تمام خدایان هندو در مهم ترین صحنه های زندگی اسطوره ای خود ظاهر می شوند. در این ارابه ها، پانل ردیف اول مخصوص صحنه های جنگ میان گاما پاتی گاناس و مریدان آنها و همچنین، حکایات مربوط به معجزات شیواست.

ردیف میانی متعلق به نقش خدایان، الهه ها و مقدسان مهم دیگر همچون شینا، چانکلش، گامپاتی و همسرش پارواتی بر روی گاو مقدس شان، موروگان، ناندی، سرسوتی در سمت راست ارابه، ماهیتاساراماردینی، شیوا در حال کشتن گاجاسورا در سمت چپ ارابه و در نهایت، برهما، ناتاراجا و سرسوتی و الهه دوی رقصان در عقب ارابه.

اما تزیینات شمایل نگارانه ارابه ها به پانل های جانبی شان محدود نمی شود. در قسمت جلوی ارابه ها معمولا مجسمه های بزرگی نصب می شود، مثل مجسمه های چوبی اسب سواران در دسته های دوتایی یا چهارتایی. این مجسمه ها جزو چارچوب اصلی ارابه نیست، بلکه، مجزا ساخته می شود و سپس، با طناب به ارابه متصل می شود. حالت این اسب ها به گونه ای است که بیننده تصور می کند اسب ارابه بزرگ خود را می کشد. بعضی از این اسب ها دو بال دارد و این معنا را القاء می کند که اسب خدایان و الهه گان را به سوی آسمان هدایت می کند.