همه چیز در مورد دریاچه اوباری در لیبی

همه چیز در مورد دریاچه اوباری در لیبی

دریاچه های بسیاری در سراسر کره زمین وجود دارند و هرگاه اسم دریاچه می آید ذهن ما را به سمت محیطی جنگلی و سرسبز و خنک می اندارد، اما دریاچه های اوباری تصویری کاملا متفاوت دارند. این دریاچه ها در دل کویر و در وسط بیابان های سوزان قرار دارند و اگر شما در وسط کویر آنها را ببینید، بدون شک تصور می کنید که سراب دیده اید اما با همه این تفاسیر این دریاچه های نمکی واقعیت دارند و در مقابل دیدگان شما قرار گرفته اند. اگرچه دیدن آب در یک روز سوزان بسیار باور نکردنی است اما به شما توصیه می کنیم از آب آن نچشید زیرا آب آنها تا حد سمی شور می باشد.

دریاچه های نمکی اوباری در یک منطقه وسیع از تپه های ماسه ای در منطقه فضان در جنوب غربی لیبی قرار گرفته است. اما 200،000 سال پیش، این منطقه مرطوب و بارور دارای بارش باران زیاد و جریان رودخانه بود. این رودخانه ها نیز دارای دریاچه های وسیع، به اندازه جمهوری چک بودند، که در حوضه فضان قرار می گرفتند. این واحه حدود 30 کیلومتر از شهر آلمان در لیبی واقع شده است. در طول دوره های مرطوب، این دریاچه به اندازه حداکثری 120000 کیلومتر مربع رسیده بود. اما تغییرات اقلیمی باعث شد که این منطقه، به تدریج خشک شود بخشی از آن به صحرا تبدیل شود و بین 3000 تا 5000 سال پیش، این دریاچه به یک ردپای نازک تبدیل شد. ردپای این دریاچه بزرگ هنوز هم در قالب دریاچه های کوچک پراکنده در میان تپه های بلند مانند تکه های مرطوب در صحرا وجود دارد. در حال حاضر حدود 20 دریاچه در ماسه زارهای اوباری وجود دارد– این دریاچه های زیبا مانند ناهنجاری هایی در محیط خشن بیابان به نظر می رسند.

از جمله زیباترین دریاچه های این صحرا گابرون و ام المعا (مادر آب) است. گابرون در کنار خرابه های روستای قدیمی است و از جمله نقاطی است که گردشگران اغلب از آن بازدید می کنند. یک اردوگاه گردشگری ابتدایی، از جمله یک پاسیوی سر باز، کلبه خواب، و یک مغازه برای خرید سوغات وجود دارد. دو دریاچه زیبا تر نیز در اینجا وجود دارد- ام الحسن، همچنین به عنوان اوام الحسن شناخته میشود که در شمال گابرون واقع شده است؛ و یکی دیگر در تارهونا، در حدود 11 کیلومتری از ام الحیسن قرار دارد. دریاچه ام المعا کوچکتر است، اما احتمالا بیشتر زیبا است. نام آن، یعنی "مادر آب"، یادآور این است که آب در صحرا بسیار مهم است. دریاچه های بزرگ ماندارا، و همچنین چندین دریاچه اوباری، در دهه های اخیر کاملا خشک شده است. اینها، با این حال، به ندرت توسط گردشگران بازدید می شوند.

دریاچه های اوباری بسیار شور هستند. که این امر به دلیل این واقعیت است که این دریاچه ها به طور مداوم تبخیر می شوند و هیچ رودخانه ای به آنها اضافه نشده است (لیبی دارای رودخانه های مداومی نیست که حریان آب آن در طول سال ادامه داشته باشد). و این موجب شده است که مواد معدنی محلول در آبهای دریاچه متمرکز شوند. برخی از این دریاچه ها تقریبا پنج برابر شورتر از آب دریا است. بعضی از جلبکهای نمک دوست که به رنگ قرمز هستند در این دریاچه ها رشد می کنند. دریاچه های اوباری به عنوان یکی از چند دریاچه در این سیاره هستند که در میان شن و ماسه قرار دارند و به دلیل ویژگی های زیبایی شناسی آنها، بسیاری از آنها به عنوان جواهرات شگفت انگیز در جهان به شمار می روند. آب آنها می توانند تنها توسط شتر ها مورد استفاده قرار بگیرند.

در حال حاضر حدود 20 دریاچه در بیابان اوباری وجود دارد. اگر چه دریاچه های اوباری خیلی کم عمق نیستند، و در محدوده عمق 7 تا 32 متری هستند، با این حال در معرض خطر خشک شدن قرار دارند. آبهای حوضه زیرزمینی ساحره که ده ها هزار سال پیش در زمانی که این منطقه بسیار مرطوب بود، تشکیل شده اند اما اکنون با محدودیت مواجه شده اند و این به دلیل استفاده روزافزون از آب های این حوزه آبخیز با افزایش جمعیت بشر است. حدود سه دهه قبل دولت لیبی پروژه بلند پروازانه به نام "رودخانه منحصربفرد" انجام داد که هدف از آن این بود که آب را از آبخوان های زیر مجموعه فضان از طریق شبکه ای از لوله های زیرزمینی به شام بیابان برساند. این پروژه، اگر موفق شود، این ذخایر عظیم آب شیرین را فقط برای 50 تا 100 سال نگه خواهد داشت.

گبراون، بزرگترین دریاچه در کنار روستایی کوچک با دو مسجد و مدرسه قرار دارد. افرادی که در آن زندگی می کردند، از این منطقه راضی بوده اند، اما 20 سال قبل، زمانی که معمر قذافی، رئیس جمهور لیبی بود، به نقل مکان مجدد ساکنین این منطقه به روستایی تازه تاسیس، با امکانات برق، فاضلاب و سایر دستاوردهای مدرن، دستور داد. در نتیجه این روستای قدیمی از آن زمان سقوط کرده و با شن و ماسه پوشیده شده است. اما جالب است که در اواسط آن هنوز هم مردمی زندگی می کنند که خرچنگ ها را از دریاچه جمع می کنند، آنها را در زیر نور خورشید خشک می کنند و به بیابان گرد های گرسنه  فروخته می شوند.