اندر دلایل افزایش آمار طلاق

امتیاز دادن دختران قبل از ازدواج، یکی از عوامل طلاق

با توجه به آمار رسمی سازمان ثبت احوال کشور، در سال 97 به ازای هر 1000 ازدواج 318 طلاق ثبت شده که این آمار بیشترین تعداد طلاق دریک سال را در طول تاریخ ثبت احوال ایران نشان می دهد. 

بی رغبتی نسبت به ازدواج و افزایش سن ازدواج از حدود سال 89 رو به افزایش چشم گیری گذاشته و اگر هم از هزاران هزار رابطه ی عاطفی شکل گرفته، تعدادی به ازدواج ختم بشود، درصد زیادی از آن ها پس از مدت نه چندان طولانی به جدایی ختم می شوند.

چیزی حدود یک دهه از پیشرفت این موج ازدواج گریزی در ایران می گذرد. جوانان که در دهه های گذشته عمدتا چیزی از نوجوانی نگذشته میل به تشکیل خانواده نشان می دادند و پذیرای مسئولیت های زندگی مشترک می شدند، جایشان را به جوانانی داده اند که یا به ازدواج در جوانی به عنوان یک حماقت نگاه می کنند و یا اگر به قول خودشان حماقت کنند و تن به ازدواج دهند تلاش زیادی برای نگه داشتن زندگی مشترک نخواهند داشت، چرا که آزادی و ها و امتیازاتی که در دوران مجردی داشتند را بهتر میبینند. گروه اول کسانی هستند که در میان سالی و فقط برای بقای نسل و یا ترس از تنهایی در پیری پس از سنجش موارد متعدد، ازدواجی استراتژیک را تجربه خواهند کرد.

چیزی که در این میان خیلی تفاوت نکرده است، میل درونی و ذاتی دختران جامعه برای ازدواج است. اما به همین دلیل میل یک طرفه و عدم تصمیم پسران برای ازدواج آن ها نیز مورد مورد نظر خود را نمی یابند و با عبور از مرز سنی خاصی میل دختران نیز کم خواهد شد.

واقعیت آن است که خیلی از ازدواج هایی که در این فضا رخ می دهد با پیگیری و امتیاز دادن دختران به وقوع می پیوندد که این خود عاملی برای بروز اختلافات در زندگی و احساس زدگی و پشیمانی در آن ها می گردد. پسران که در گذشته برای به دست آوردن یک دختر زمین و زمان را به هم می دوختند و چیزی نگذشته از ازدواج، از حال و هوای عاشقانه بیرون می آمدند، چه برسد به پسران این دوره و زمان که خود را فریفته و به اصطلاح تور شده توسط همسران می پندارند و با سطح توقعات بسیار بالا وارد زندگی مشترک می شوند. دختران هم که گاه تنها ذوق و شوق پوشیدن لباس عروسی و رویای استقلال آن ها را تشویق به ازدواج می کرد پس از مدتی با دیدن جایگاه ناقص مرد و زن در زندگی و توقعات بالا و عدم کشش و علاقه نشان دادن همسر به زندگی و زن، در زمان بروز اختلافات، و همچنین عدم آموزش و مهارت خودشان برای زندگی مشترک، از انتخابشان پشیمان می شوند و دلشان برای روزهای خوش مجردی پر می کشد.

برایند این وقایع، رسیدن به تصمیم طلاق است. دختران و پسران می پندارند با پایان دادن به زندگی مشترکشان می توانند دوباره به آزادی و آرامش دوران مجردی بازگردند. اما چیزی که نمی دانند، شرایط متفاوت پس از طلاق با قبل از ازدواج است.

دختر یا پسر طلاق گرفته، هرچند هم که از همسرش اظهار تنفر کند و عیوب او را بازگو نماید و طلاقش را توجیه، تا مدت های زیادی از آسیب روحی ناشی از عدم توانایی در حفظ زندگی، تنهایی یا شروع روابط سطحی که آسیب زننده تر هستند، رنج خواهد برد. در برخی خانواده ها هم که برای زنان مطلقه هنوز هم که هنوز است جایگاه پذیرفته و آرامی وجود ندارد و افراد خانواده سعی در سر و سامان دادن به زندگی فرد مطلقه دارند که در واقع تلاش در دور کردن سایه ی طلاق از نام دخترشان است.

دختر مطلقه که حالا مدتی زندگی و خانه مستقل را تجربه کرده به سختی می تواند شرایط جدید را بپذیرد. همچنین در جامعه و محیط کار و کسب درآمد نیز ممکن است با نا امنی هایی مواجه شود که حتی از طلاقش هم پشیمان شود.

البته نمیتوان گفت برای ترس از طبعات طلاق زنان و مردان باید تن به زندگی با هرنوع آدمی با ویژگی های گاه غیر قابل تحمل و غیر انسانی بدهند. بالاخره طلاق هم حلالی از حلال های خداوند است اما منفورترین آن هاست.

با ازدواج هایی به هنگام، با اسکلت بندی سالم که ارزش و جایگاه دختر قبل از آن به خوبی حفظ شود، و آموزش و مهارت لازم نیز به هر دو طرف داده شود، شاید بسیاری از طلاق ها اتفاق نیفتد.