عشایر استان سیستان و بلوچستان (2)

عشایر استان سیستان و بلوچستان (2)

علل تعدد طوایف در سیستان:

1-یکی از علت های آن سیاسی می باشد. مردمان سیستانی معتقد هستند که یکی از علت های اصلی طایفه های زیاد در سیستان، حملات چنگیز مغول، تیمور، شاهرخ و قتل عام مردم در این مناطق بوده است که استان سیستان و بلوچستان را از سکنه خالی کرده است. و با گذشت زمان، زمانی که سیستان جزو متصرفات آن ها شد، برای عمران و آبادی این مناطق از هر قسمت ایران، اجتماعی را به این مناطق کوچانیدند. و برای حفظ موقعیت و بقای طایفه ها، از بین همان ها شخصی را بعنوان رییس یا بزرگ طایفه انتخاب می کردند. اولین کار شاه عباس، ورود کرد های ایران به منطقه سیتان بود.

2-شرایط اقلیمی: با توجه به شرایط خوب اقلیمی برای دامداری، بیابان گردی در آن مناطق شکل گرفت. بیابان گرد برای تامین مسائل جانی و مالی خود، به پشتیبانی نیازمند است. به همین عنوان، کانونی از خویشاوندان خود را تشکیل داد که شلوار نامیده شد.

3- بنیاد های خویشاوندی: بعد از آن که استان سیستان و بلوچستان به طوایف مختلفی تجزیه پیدا کرد، از مناطقی مانند افغانستان، به سیستان آمدند. طایفه اربابی و سنجرانی از آن دسته بودند.

4-تاثیر پذیری از سیاست مرکزی: بعضی از پادشاهان، برای ایجاد قدرت، قدرت ایلات و عشایر را با حذف رییس آن ها، از بین می بردند. و بدین ترتیب هر تیره برای خود، طایفه ای ایجاد می کرد.

5-سنت گرایی: هر دسته ای از مردم مناطق، خود را به طایفه ای نسبت می دهند. عده ای خود را به طایفه کیانیان، اعقاب سلاطین کیانی، و عده ای خود را به کیخواه نسبت می دهند.

6-حاکمیت طوایف: وجود طایفه های مختلف در سیستان باعث شد تا این مناطق همچنان درگیر اختلاف ها در میان قبایل باشد. زمانیکه طایفه ای قوی می شد، در صدد نابودی و تضعیف قدرت طایفه دیگر بر می آمد. روسای قبایل، با توجه به نوع سمتی که می گرفتند، عناوینی مانند رییس، ارباب، میر، سردار را داشتند و بر جان و مال و زندگی مردم حکومت می کردند. ودر صورت انجام ندادن مقرارت و یا فرار از آن، مورد محکومیت و مجازات قرار می گرفتند.