مشکلات تک فرزندی

مشکلات تک فرزندی

توجه افراطی و لوس کردن
والدین تمایل زیادی دارند که همه چیز را برای بچه خود فراهم کنند و به خصوص، این تمایل در خانواده های تک فرزندی بسیار زیادتر است. والدینی که قصد داشتن فقط یک فرزند دارند، از اول می دانند که این تنها بچه آن ها خواهد بود، پس چرا برایش همه کار نکنند؟ از سوی دیگر اگر والدین بعدا متوجه شوند که فرزندشان تنها بچه خواهد بود، خیلی احساس ناتوانی و بی کفایتی می کنند، بنابراین همه کاری برای تسکین خودشان انجام می دهند، به خصوص اگر فرزندشان با ناز در خواست کند. در خانواده های چند فرزندی بچه های دوم و سوم خیلی وقت ها با اسباب بازی خواهر و برادر خود بازی می کنند و لباس های خواهر و برادر بزرگ تر را می پوشتند.

منظور این نیست که بچه های خانواده پر جمعیت نیاز به توجه ندارند، آنها می آموزند که کم تر در خواست و تقاضا بکنند. اما والدین تک فرزند ناخواسته ممکن است در طول زمان به ماشین خشنود ساز کودک خود تبدیل شوند. مشکل این جاست که آن ها اطلاع ندارند که توجه بیش از اندازه و فراهم کردن همه چیز چه قدر به بچه آسیب می زند. توجه افراطی که والدین تک فرزندی به سختی می توانند از آن اجتناب کنند، بر دو نوع است؛ مادی و عاطفی، که گاهی اوقات با یکدیگر هم پوشی دارند. اغلب والدینی که پول زیادی صرف خرید اسباب بازی می کنند، در اصل سعی دارند در وهله اول به خودشان و بعد به فرزندشان به خاطر نداشتن برادر یا خواهر احساس خوبی بدهند. اگر تصمیم به داشتن فقط یک بچه دیگر می گرفتند، این قدر احساس ندامت نمی کردند، اما حالا که توانایی خرید اسباب بازی های گران قیمت را دارنند، فکر می کنند که چرا نخرند؟ ما که فقط یک بچه داریم. این شعاری است که می تواند برای مغز والدین سم باشد. این وطیفه ماست که به عنوان والدین، بچه های خود را از آلوده شدن در بستر مصرف گرایی و افراط محافظت کنیم. این وظیفه ماست که آن ها را از نیاز به آخرین مدل تلفن همراه محافظت کنیم. این وظیفه ماست که کودکان را به سمت اعتدال و میانه روی هدایت کنیم و برای آن ها الگویی در انتخاب مناسب باشیم. وقتی همه چیز برای بچه فراهم شود، قدر نمی داند. آن چه کودک بیش تر از هر چیزی نیاز دارد، احساس امنیت و دوست داشتن است که والدینش باید به او هدیه کنند.