تنب بزرگ (۲)

تنب بزرگ (۲)

بنابر نوشته های معتبر، جزایر تنب بزرگ، ابوموسی و تنب کوچک در طول تاریخ همواره بخشی از سرزمین ایران بوده اند. این جزیره ها در دوره حکومت نادر شاه افشار بخشی از بندر لنگه، و تحت قلمرو ولایت فارس بود. آقا محمد خان قاجار اداره گمرکات بندر عباس، بندر لنگه و جزایر سه گانه را از طریق اجاره به حاکمان عمان و مسقط واگذار کرد. از سال ۱۸۲۰ میلادی دولت انگلستان برای تسلط بر خلیج فارس و برای کاستن از نفوذ ایران در منطقه، حاکمیت سه جزیره را به شیخ شارجه که تحت حمایت انگلستان بود، واگذار کرد. سرانجام در سال ۱۳۵۰ شمسی نیروی دریایی ایران پس از کشمکش های بسیار، جزایر سه گانه را باز پس گرفت و این بخش های جدا شده از کشور را دوباره به ایران بازگرداند.

تنب کوچک
از جزیره های ایران در خلیج فارس و بخشی از شهرستان ابوموسی در استان هرمزگان است. جزیره تنب کوچک حدود ۲ کیلومتر مربع مساحت دارد و تقریبا به شکل مثلث است. این جزیره حدود ۱۹۴ کیلومتر با بندر عباس و ۱۲ کیلومتر با جزیره تنب بزرگ فاصله دارد. تنب کوچک از جزایر سه گانه خلیج فارس است و مانند دو جزیره دیگر از اهمیت سیاسی و نظامی برخوردار است. جمعیت تنب کوچک ۱۵۴ نفر است که بیشتر آنها کارمندان تاسیسات دریایی و نظامی هستند. 

تنب کوچک جزیره ای صخره ای است و بلندترین نقطه آن در شمال جزیره، از سطن دریا ۳۲ متر ارتفاع دارد. آب و هوای تنب کوچک گرم و مرطوب است. و آب آشامیدنی ندارد. پوشش گیاهی تنب کوچک را گیاهان بیاباتی تشکیل می دهد. و بیشتر از گیاهان نمک رست است.

در تنب کوچک گونه هایی از پرستوی دریایی و کاکایی زندگی می کنند. پرندگان دریایی دیگر نیز در این جزیره تخم گذاری می کنند. جزیره تنب کوچوک دارای معدن خاک سرخ است. جزیره تنب کوچک از نظر سیاسی و نظامی پشتوانه ای برای جزیره تنب بزرگ است. این جزیره از جزایر هفت گانه خط قوسی دفاعی ایران در تنگه هرمز و دهانه خلیج فارس است.