ایتالیا

تاریخ پرآوازه ترین مرکز تئاتر میلان

 پس از گذشت 200 سال، تئاتر لا اسکالا (Teatro Alla Scala) هنوز اعتبار خود را در میان سایر مراکز تئاتر حفظ کرده است و در هر شهر جهان بر این مرکز تئاتر باشکوه غبطه می خورند و آن را به شدت مورد تحسین قرار می دهند. استندال، نویسنده فرانسوی، این گونه تئاتر اسکالا را توصیف می کند؛ اولین تئاتر در سراسر جهان از نظر سبک موسیقی و معماری.

پس از رسیدن به محوطه تئاتر اسکالا، شما می توانید بر روی نیمکت هایی که در پشت مجسمه لئوناردو داوینچی در روبروی تئاتر قرار دارد، استراحت کنید و همزمان ساختمان زیبای این تئاتر را که گنجینه ای با قدمت بیش از 200 سال در تاریخ شهر میلان است، تماشا کنید. این ساختمان در گذشته محل یک کلیسا به نام سانتا ماریا لا اسکالا، بوده است که این تئاتر نام خود را از این کلیسا گرفته است. در سال 1776، پس از آتش سوزی و تخریب تئاتر دوک ها، این تالار به دستور ماریا تریزا ساخته شد که برجسته ترین معماران و هنرمندان کار ساخت این بنا را به عهده داشتند. تئاتر جدید در سال 1778 گشوده شد و در شب افتتاحیه نمایشی به نام معرفی اروپا (Europa Riconosciuta) اثر سالیری اجرا گردید. در اولین سال هایی که از ساخت این تالار می گذشت، اسکالا تنها به عنوان مکانی برای اجرای تئاتر بکار نمی رفت؛ در حقیقت آن یک سالن رقص، اتاق تشریفاتی و مکان قمار بود. از شنیدن این موضوع نباید متعجب شوید؛ چراکه تا سال 1788 قمار در تمامی شهر بجز مراکز تئاتر ممنوع اعلام شده بود.

با این وجود، به زودی، تئاتر اسکالا به عنوان مرکز فرهنگی این شهر، همچنین به لطف آغاز کار بسیاری از آهنگسازان احساسی و شور انگیز، جایگزین گردید. رابطه بین آهنگساز مشهور و معتبرترین تئاتر میلان بخاطر شخصیت طوفانی آن معروف شده است. Verdi عاشق تئاتر بود؛ اما بدلیل مخالفت با پیمانکاران، به مدت 20 سال تئاتر را رها کرد.
احتمالا نبود Verdi، دوره بحرانی را که اسکالا در سال 1800 متحمل شد، تحت تاثیر قرار داد. در سال 1897 شهر میلان با شرایط اضطراری اجتماعی جدیدی مواجه شد که بدین ترتیب مجبور به تعویق انداختن کمک های خود به این تئاتر شد که سرانجام به تعطیل شدن اسکالا انجامید.

در سال 1898، Guido Visconti di Modrone مبلغ قابل توجهی را به اسکالا اهدا کرد که در نهایت به راه اندازی مجدد تئاتر منجر شد. از آن سال، و همچنین به لطف رهبری هنری توسکانینی، اسکالا در شکوه و جلال تمام پابرجا بود. توسکانینی تا زمان ورود فاشیسم مسئولیت تئاتر و تشکیلات آن را عهده دار بود تا اینکه از اجرای Giovinezza به منظور ادای احترام به فاشیسم سرباز زد و بدین دلیل، پس از آنکه در میدان به او سیلی زده شد، تصمیم گزفت میلان را ترک کرده و به سمت نیویورک حرکت کند. پس از جنگ و بمباران های متعدد، دیوارهای اسکالا با پوسترهایی که خواهان بازگشت توسکانینی بودند، پوشیده شده بود؛ تنها رهبر هنری که مسولیت اداره تئاتر را بر عهده گرفته بود تا اسکالا همانند ستاره ای بدرخشد. در زمانی که کارهای نوسازی و بازسازی اسکالا رو به جلو و در حال انجام بود، توسکانینی به میلان بازگشت و در سال 1946، تئاتر اسکالای جدید را افتتاح کرد.

اسکالا در عصر جدید

دیگر کارهای بازسازی در بین سال های 2002 تا 2004، پیرو دستورالعمل های نوآورانه معماری به نام ماریو بوتا (Mario Botta) صورت گرفت. در طول شب افتتاحیه تئاتر، پس از انجام آخرین تعمیرات ساختمانی، نمایش معرفی اروپا (Europa Riconosciuta) اثر سالیری برای بار دیگر اجرا شد. امروزه اسکالا، درهای خود را به روی معروف ترین و پرطرفدارترین نمایشگاه های جهان می گشاید و شب افتتاحیه همیشه در طول تعطیلات Sant’Ambrogio برگزار می شود و ایستگاه های تلویزیونی و روزنامه ها بر آن نظارت دارند؛ زیرا افراد مشهور و سیاستمداران بسیاری در آن شرکت می کنند. چنانچه قادر به تهیه بلیط برای شرکت در یکی از این مهمانی ها نیستید، هنوز می توانید از این تئاتر دیدن نمایید. در واقع، موزه داخل تئاتر هر روز برای بازدیدکنندگان باز می باشد.

گالری ویتوریو امانوئل، مرکز خرید باشکوه میلان

گالری ویتوریو امانوئل دوم (Galleria Vittorio Emanuele II) یک مرکز خرید باشکوه با طاق های ضربی در شهر میلان می باشد که آن را به شکل یک بازار سرپوشیده درآورده است و سقف آن با شیشه و فلز پوشیده شده است. این گالری سالن پذیرایی شهر و مکانی برازنده برای قرار ملاقات در نزدیکی دئومو است.
این گالری که شاهد تغییرات بسیاری در طی دو قرن گذشته و نماد سبک معماری میلان است. برای مثال؛ آیا می دانستید که تابلوهای فروشگاه ها در این گالری باید دارای رنگ مشابهی(حروف طلایی بر روی پس زمینه مشکی) باشند؟

تاریخچه این بنا به سال 1859 بر می گردد که در این زمان شهر از کنترل اتریشی ها آزاد شده بود. در آن دوران، شهر میلان دارای 196 هزار سکنه درون دیوارهای شهر و 47 هزار نفر نیز در خارج از آن بود. هر روز، رشد شهر بیش از پیش نمایان بود و فرصت های اقتصادی رو به افزایش و همچنین سبک زندگی مردم در حال ترقی و پیشرفت بود.
در آستانه اتحاد و یکپارچگی ایتالیا، شهر میلان تجلی گاه فرصت های بیشماری بود. اما میدان دئومو، یکی از نمادهای میلان ، بنظر نمی رسید برای این رنسانس آماده باشد: ساختمان آن نامتوازن و فضای مقابل کلیسا با ساختمای قرون وسطایی اشغال شده بود.

در 5 دسامبر سال 1859، پادشاه, ویتوریو امانوئل دوم، یک بخت آزمایی را راه انداخت که درآمد آن، سرمایه مالی برای نوسازی این میدان را فراهم کرد. البته این مقدار پول کافی نبود، اما انجام این کار، آگاهی شهروندان را از این موضوع که تغییراتی باید صورت گیرد، افزایش داد.

ساختمان گالری

شهرداری میلان سه مسابقه را برای جمع آوری ایده ها و اهدای پاداش به بهترین آن ها برگزار کرد. پروژه جوزپه منگونی بود که به دلیل زیبایی و بدیهی بودن آن مورد ستایش قرار گرفت که  در سال 1863 برنده سومین مسابقه شد. دو سال بعد، پادشاه سنگ بنایی را در مرکز جایی که قرار بود هشت ضلعی گالری ساخته شود، قرار داد. این سنگ حاوی نقاشی هایی از گالری، تشریفات و چندین سکه طلا بود. حدود هزار نفر در این پروژه از جمله سنگ تراشان، آهنگران و شیشه گران تحت نظارت منگونی مشارکت داشتند.
کارها بسیار سریع انجام شد و در مدت دو سال گالری تکمیل گردید. تنها ساخت طاق قوس ورودی گالری نا تمام ماند که در دسامبر سال 1867 به پایان رسید. روز قبل از افتتاح، در سی ام دسامبر، شایعاتی در بین مردم پخش شد که برخی را هیجان زده و برخی را مردد کرد. در آن روز، منگونی هنوز بر روی داربست ایستاده و مشغول به کار بود. جنازه او درست در زیر همان داربست پیدا شد: برخی بر این باور بودند که او به دلیل سکته قلبی از دنیا رفته است اما برخی دیگر معتقد بودند که او نتوانست با این انتقاد ها کنار بیاید و خود کشی کرده است.

در مدت کوتاهی، گالری ویتوریو امانوئل دوم به محلی برای قرار ملاقات های افراد طبقات اجتماعی بالا تبدیل گردید که برای به نمایش گذاشتن لباس های خز دار و جواهراتشان به یکدیگر و همچنین نوشیدن قهوه در Biffi به این مکان می آمدند. یکی از سنت هایی که در این گالری برگزار می شد این است که هر کشی بتواند سه بار با پاشنه پا روی گاو بچرخد، سال پر از موفقیتی در پیش خواهد داشت.این گالری موفقیت خود را مدیون موقعیت مکانی اش در مرکز شهر بود و یا شاید به دلیل وجود رستوران ساوینی که بهترین ریزوتو های زعفرانی را در شهر داشت. در سال 1968، شاهکار معماری مگنونی از یک محل ملاقات زیبا به گذرگاهی بین دو میدان تبدیل شد که مکان مناسبی برای تظاهرات، مناظرات، اعتراضات و درگیری با پلیس بود. در گالری امروزه می توان قدم زد، سه بار بر روی تصویر گاو با پاشنه چرخید و در Zucca قهوه نوشید. این گالری در حال حاضر مکانی برای ملاقات توریست ها و راهنماهاست و جایی است که برخورد کبوترها با دسته مونوپاد افراد در حال گردش اتفاق می افتد. در ماه می سال 2015 این گالری مجددا بازسازی شد و گذرگاهی بر روی سقف افتتاح شد که طول آن 250 متر بوده و از طریق خیابان Via Pellico قابل دسترسی می باشد.

کلیسای سانتا ماریا دل گرازی

کلیسای آجری سانتا ماریا دل گرازی (Santa Maria delle Grazie) واقع در خیابان Corso Magenta، در سال 1469 به سبک رنسانی لمبارد ساخته شد. این بنا در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده است. ممکن است فکر کنید که دلیل اینکه این کلیسا در لیست جاذبه های برتر میلان قرار دارد، سبک گوتیک و رنسانس آن است، اما کاملا در اشتباه هستید. تابلوی شام آخر لئوناردو داوینچی باعث پربازدید بودن کلیسا شده است.

در طی جنگ جهانی دوم، در سال 1943 بمباران هوایی به کلیسا و صومعه آن صدمات شدیدی وارد کرد؛ اما نقاشی دیواری معروف « شام آخر » اثر لئوناردو داوینچی که در سالن ناهار خوری این کلیسا قرار دارد، از آسیب در امان ماند.
در تصویر زیر نمایی از کلیسای سانتا ماریا را مشاهده می کنید که ساختمان زرد رنگ در سمت چپ، سالن ناهار خوری کلیسا می باشد.

با دستور دوک میلان، فرانچسکو  I اسفورزا، جینفورته سولاری این کلیسا را طراحی و عملیات ساخت آن که ده ها سال به طول انجامید. این بخش از کلیسا به سبک رومانس با طاقهای گرد و اطاقهای تودرتو  ساخته شد و سرانجام در سال 1469 تکمیل گردید.  وظیفه طراحی بخش پشتی کلیسا، محراب کلیسا،  به دوناتو برمانت سپرده شده بود و این قسمت به شکل گوتیک ساخته شد. پس از آن لودویکو اسفورزا (Ludovico Sforza) تصمیم گرفت که این مکان به عنوان مقبره و محل تدفین خاندان اسفورزی در نظر گرفته شود.
 

علاوه بر نقاشی داوینچی بر دیوار کلیسا، این بنا آثار هنری ارزشمند دیگری را نیز دربر می گیرد؛ از جمله نقاشی حضرت عیسی بر بالای صلیب توسط دانیاتو مونتورفانو (Donato Montorfano) در سال 1495 و نقاشی های دیواری متنوع متعلق به گودنزیو فراری (Gaudenzio Ferrari) در قرن شانزدهم.

 اثر نقاشی شام آخر توسط لئوناردو داوینچی

این اثر باشکوه که یک نقاشی دیواری بزرگ به ابعاد 80. 8 متر عرض و 60. 4 متر طول می باشد، در بین سال های 1494 و 1498 کشیده شده است که به دیوار شمالی سالن ناهار خوری کلیسا جلوه و زیبایی خاصی می بخشد. هرچند که این نقاشی به عنوان یک اثر نقاشی دیواری از داوینچی یاد می شود، اما در واقع آن با نتیجه آزمایش سبک نقاشی تمپرا با استفاده از تخم مرغ و روغن بر روی گچ توسط این نقاش بزرگ است. با این وجود، روش انتخابی داوینچی بدلیل محیط مرطوب سالن ناهار خوری مشکل ساز از آب درآمد و تنها بیست سال پس از اتمام نقاشی در شرایط بدی قرار گرفت و در سال 1566 تقریبا ناخوانا و بدون وضوح بود. در طول زمان، در یک تلاش نا امیدانه برای نجات آن، این نقاشی بارها بازسازی شده و در نتیجه تغییر یافته است. بنابراین، این اثر نقاشی که امروزه بر روی دیواره این کلیسا می بینیم، تا حدودی با نسخه اصلی آن متفاوت می باشد و این نتیجه از مقایسه آن با نسخه کپی برداری شده در اوایل قرن شانزدهم حاصل شده است.

بنا به دلایل حفاظتی، محدودیت های شدیدی در تعداد افراد بازدید کنند از این مکان اعمال می شود، که حداکثر 30 نفر در یک بازه زمانی مشخص قادر به بازدید از سالن ناهار خوری این کلیسا هستند. و همین امر انجام رزرواسیون برای بازدید از آن را الزامی کرده است و زمان بازدید تنها 15 دقیقه می باشد.

پارک سمپیون میلان

چنانچه در سفر خود به شهر میلان به دنبال فضای سبز و گشت و گذار در شهر میلان می باشید، به یکی از مشهور ترین و محبوب ترین پارک های شهر میلان یعنی پارک سمپیون (Parco Sempione) سر بزنید. این پارک، فضلی سبز 116 هکتاری است که در شمال غربی شهر میلان واقع شده است و مکان بسیار مناسبی برای لذت بردن از پیاده روی در میان گل ها و گیاهان سبز می باشد. اما این پارک که در سال 1888 ساخته شده است، همچنین پر از جاذبه های گردشگری مانند آکواریوم، استادیوم ورزشی، طاق صلح و حتی یک قلعه متعلق به قرون وسطی می باشد.

قلعه اسفورزکو (Castello Sforzesco)

این قلعه در ابتدا در سال 1300 ساخته شد اما پس از حملات متعدد به شهر ویران گردید. بنای فعلی قلعه که از این پارک مشاهده می شود، توسط فرانچسکو اسپورزا، دوک میلان، در قرن پانزدهم ساخته شده است.
مکان دیدنی عظیمی که محل اقامت نمی باشد، همواره برای بازدید به روی مردم و تورهای گردشگری باز است. آثار شاهکار درون قلعه شامل آخرین کار ناتمام میکل آنژ، نقاشی های دیواری کشیده شده توسط لئوناردو داوینچی و برمانت است و همچنین در حیاط این قلعه، نمایشگاه های بین المللی هنر و رویدادهایی مانند فشون شوی  Milan Fashion Week برگزار می گردد.

طاق صلح (Arco della Pace)

طاق صلح که اخیرا بازسازی شده است، یکی از زیباترین و مهم ترین دیدنی های شهر میلان می باشد. این بنای تاریخی از سنگ مرمر ساخته شده و در بالای آن مجسمه ارابه ای است که توسط اسب ها کشیده می شوند؛ در واقع این طاق به احترام پیروزی های ناپلئون بناپارت بنا شده است.

ورزشگاه آرنا سیویکا میلان (Arena Civica)

یکی از معروف ترین میدان مسابقات ورزشی در شهر میلان است که در سال 1807 توسط کانونیکا طراحی گردید. این استادیوم نئو کلاسیک با ظرفیت 10 هزار نفر، میزبان بازی های بزرگ فوتبال، راگبی و کنسرت های بین المللی است. درب های این ورزشگاه برای بازدید و گشت و گذار تاریخی در اطراف آن روزانه به روی عموم گشوده می شود.

آکواریوم آرنا سیویکا (Acquario Civico)

این ساختما خیره کننده به همراه مجسمه نپتون، خدای دریا، بیش از 100 نوع ماهی را در خود جای داده است. این آکواریوم هر روز بجز روزهای دوشنبه به روی عموم باز است و بازدید از آن رایگان می باشد. تماشای ماهی های مدیترانه ای و نادر را از دست ندهید.

برج توره برانکا (Torre Branca)

چنانچه از زمین به توره برانکا نگاه کنید، ممکن است شبیه یک برجی فولادی معمولی بنظر برسد؛ اما این برج یکی از بلندترین سازه های شهر میلان است که دارای چشم انداز فوق العاده ای از این شهر می باشد. با استفاده از آسانسور، می توانید مناظر باورنکردنی پارک سمپیون، کلیسای جامع میلان و آسمان خراش های مدرن این شهر را مشاهده کنید.